بیوپلاستیک

پلاستیک های مشتق شده از نفت در طول چرخه زندگی خود با انواع مسائل زیست محیطی از جمله انتشار گازهای گلخانه ای، تجمع در زیستگاه های زمینی و دریایی، آلودگی و غیره مرتبط هستند. در دهه گذشته در جوامع صنعتی و تحقیقاتی به توسعه و تولید پلیمرهای سازگار با محیط زیست برای مقابله با مسائل زیست محیطی فعلی توجه زیادی شده است. پلاستیکهای زیستیترجیحا خانوادهای از مواد پلیمری هستند که به سرعت در حال توسعه هستند که اغلب به عنوان جایگزینی برای پلاستیکهای مشتق شده از نفت تبلیغ میشوند. پلی هیدروکسی آلکانوات ها (PHAs) دارای تعدادی خواص جذاب هستند که PHA ها را به عنوان یک منبع عملی برای پلاستیک های زیستی، چه به عنوان جایگزین مستقیم پلاستیک های مشتق شده از نفت و چه به عنوان ترکیبی با عناصر مشتق شده از منشاء طبیعی، پلیمرهای زیست تخریب پذیر ساخته شده، تبدیل می کند. پلیمرهای زیست تخریب پذیر مانند پلی هیدروکسی آلکانوات ها و پلی هیدروکسی بوتیرات ها شناخته شده ترین هستند و پتانسیل قابل توجهی برای جایگزینی پلاستیک های سنتی دارند. این پلاستیک های زیست تخریب پذیر پس از تجزیه به دی اکسید کربن، آب و مواد شیمیایی معدنی سریعتر تجزیه می شوند. پلاستیکهای زیستی بهطور گسترده در بخشهای مختلفی مانند صنایع فرآوری مواد غذایی، پزشکی، کشاورزی، صنعت خودرو و غیره مورد استفاده قرار گرفتهاند. با این حال، با معایبی مانند هزینه بالا، امکانسنجی غیراقتصادی، شکنندگی و ماهیت آبدوست همراه است. تاکتیکهای مختلفی برای بهبود کیفیت پلاستیکهای زیستی مورد بررسی قرار گرفتهاند. هدف اصلی این مطالعه مرور دانش فعلی در مورد PHA ها و ارائه مقدمه ای کوتاه بر PHA ها است که به دلیل منشاء بیولوژیکی، زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری، توجه را به عنوان یک جایگزین بالقوه احتمالی برای پلاستیک های معمولی به خود جلب کرده است و در نتیجه تاثیر منفی را کاهش می دهد.