تحلیل کیفی پیامد تغییرات جمعیتی بر مراقبت های بهداشتی در ایران

قرن حاضر شاهد تغییرات بی سابقه ای در ساختار جمعیتی بوده و پیری جمعیت در خط مقدم این تغییرات قرار دارد؛ پدیده ای که ناشی از ترکیبی از افزایش امید به زندگی و کاهش نرخ تولد است. این پژوهش به بررسی پیامد تغییرات جمعیتی، به ویژه پیری جمعیت بر چالش های سیستم های مراقبت بهداشتی در ایران در سال ۱۴۰۳ می پردازد. مطالعه حاضر به روش کیفی با استفاده از مصاحبه ی عمیق نیمه ساختاریافته با خبرگان و تکنیک گلوله برفی تا زمان اشباع داده ها ادامه یافت و تحلیل آن ها نیز با استفاده از روش نظریه داده بنیاد صورت پذیرفت. با افزایش جمعیت سالمند و به دنبال آن شیوع بیماری ها، تقاضا برای مراقبت های تخصصی افزایش می یابد؛ به گونه ای که پیامدهای گسترده ای بر تخصیص منابع، نیروی کار و پایداری زیرساخت های مراقبتی دارد. در نتیجه با پیری جمعیت و پیامدهای چند وجهی بر سلامت جسمی و روانی و به دنبال آن چالش های افزایش شکاف بین نسلی و عدم توازن بین نیروی کار و سازگاری زیرساخت ها، کمبود حرفه های مرتبط با مراقبت سالمندان، افزایش نیاز به آموزش نیروی متخصص، لزوم تبیین فرهنگ ایرانی در حمایت از سالمندان، افزایش نیاز به فناوری برای پاسخگویی به نیازهای در حال رشد جمعیت سالخورده در سیستم مراقبت های بهداشتی و مالی کشور ایجاد می گردد. لذا به منظور حرکت به سمت فراگیری، پایداری و بهبود کیفیت زندگی سالمندان این پژوهش از یک رویکرد پیشگیرانه و کل نگر در زمینه پیامد تغییرات جمعیتی بر سیستم های مراقبت های بهداشتی دفاع می کند و خواستار مداخلات سیاست های نوآورانه و ارزیابی مجدد دیدگاه اجتماعی در مورد پیری است.

کلیدواژه ها:

پیامد تغییرات جمعیتی ، مراقبت های بهداشتی ، تحلیل کیفی ، سالخوردگی ، شکاف بین نسلی