تبیین علت شناختی جرائم در نقاط جرم خیز و پیشگیری از آن از نگاه پلیس (مطالعه موردی شهر بابل)

از جستارهای امروزی جرم عنایت به پدیده­ای میان­رشته­ای، مشهور به نقاط جرم خیز است؛ گزاره ای با چارچوبی از ریشه­یابی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و قرائت پیوستگی علت و معلولی آنها با وقوع ناهنجاری­ها و جرم در گستره شهرها. پژوهش حاضر از گونه پیمایشی و از منظر هدف، کاربردی است. جامعه آماری مطالعه مشتمل بر نیروی انتظامی شهر بابل شامل تمام افسران ارشد، افسران جزء، افسران درجه­دار و کارمندان در سال ۱۴۰۲ به تعداد ۳۶۷ می­باشد. منطبق با فرمول کوکران، ۱۸۷ نفر به عنوان نمونه آماری برآورد و با روش نمونه گیری تصادفی گزینش شدند. بدین­سان که از چهار کلانتری و هفت پاسگاه شهر بابل هجده نفر به صورت تصادفی از هر کلانتری­ و هفده نفر نیز به صورت تصادفی از هر پاسگاه، برای پاسخگویی به پرسشنامه برگزیده شدند. از پرسشنامه محقق ساخته در حکم ابزار پژوهش بهره برده شد. به منظور بررسی نرمال بودن متغیرهای پژوهش، از آزمون کولموگروف اسمیرنوف (K-S) استفاده شد و از آن روی که متغیرهای پژوهش از توزیع نرمال پیروی نکردند، آزمون های ناپارامتریک خی­دو و فریدمن جهت وارسی فرضیه­های مطالعه به کار گرفته شدند. یافته­های حاصل از بررسی فرضیات بیانگر آن بود که از دیدگاه پلیس، زمینه­های اقتصادی، خصوصیات جمعیت شناختی و چند و چون الگوهای اخلاقی و تربیتی ساکنان نقاط جرم­خیز، با بروز جرائم در این نقاط پیوستگی دارد. دریافت­های پژوهش حاضر بنیادها و فرضیه های بسیاری از نظریه های اقتصادی، جمعی ­شناختی، اجتماعی و جرم شناختی را اثبات و نیز کارایی رویکرد نوین «پیشگیری اجتماعی و محیطی» را در این حوزه­ها بایسته می­سازد

کلیدواژه ها:

جرم ، نقاط جرم خیز ، پیشگیری ، پلیس ، بابل