همبسته های آکوستیکی تکیه و تمایز دستوری افعال همسان گویش مشهدی

مقدمه: پژوهش حاضر به افعال همسان گویش مشهدی که در ساخت های متفاوت دستوری به کار می روند، پرداخته است. این افعال به دو بخش دو هجایی و بیش از دو هجایی تقسیم شد. روش: پژوهش توصیفی- تحلیلی حاضر بر روی ۱۰ مرد گویشور مشهدی در محدوده ی سنی ۴۰ تا ۶۰ سال انجام شد. نقش همبسته های آکوستیکی تکیه و تاثیر آن بر تمایز دستوری افعال همسان گویش مشهدی به وسیله ی پارامترهای صوتی مهم نوای گفتار یعنی فرکانس پایه، شدت و دیرش بررسی گردید. در این بررسی ۹۶۰ فعل تولید و به وسیله ی نرم افزار تحلیل گفتار پرات بررسی شد. این افعال در ۸ زمان دستوری حال استمراری و آینده، ماضی ساده و ماضی نقلی، ماضی استمراری و ماضی نقلی مستمر، ماضی بعید و ماضی ابعد است. یافته ها: افعال دو هجایی همسان زمان دورتر، با دیرش و زیروبمی بیشتری تولید می شود و افعال زمان نزدیک تر، از دیرش و زیرو بمی کمتری برخوردار است. افعال چند هجایی همسان، جایگاه تکیه ی متغیر دارند.نتیجه گیری: گویشور مشهدی برای القاء مفهوم زمان دورتر در افعال دو هجایی نیازمند دو عامل دیرش و فرکانس پایه است و در افعال بیش از دو هجایی نیازمند جابه جایی جایگاه تکیه می باشد.

کلیدواژه ها:

هجا ، دیرش ، زیرو بمی ، افعال همسان ، گویش مشهدی