دلبستگی به مکان در مجتمع های مسکونی: بررسی سیستماتیک مطالعات اخیر با تمرکز بر تیپولوژی خطی

مطالعه حاضر به بررسی تعامل تیپولوژی خطی و دلبستگی به مکان در مجتمع های مسکونی می پردازد. هدف اصلی پژوهش، شناخت روابط پیچیده میان ساختار فضایی و تجربه زیسته ساکنان است. در این مطالعه، مفهوم دلبستگی به مکان از ابعاد روانشناختی، اجتماعی و کالبدی مورد بررسی قرار گرفته است. تیپولوژی خطی به عنوان رویکردی نوین در سازماندهی فضایی مجتمع های مسکونی، نقش مهمی در شکل گیری تعاملات اجتماعی و ادراک محیطی ساکنان دارد. یافته های پژوهش نشان می دهد که طراحی خطی می تواند تاثیر عمیقی بر حس تعلق و دلبستگی افراد به محیط زندگی داشته باشد. عوامل مختلفی مانند کیفیت فضاهای مشترک، انعطاف پذیری طراحی و توجه به نیازهای فردی و جمعی در این فرآیند موثر هستند. مطالعه تطبیقی رویکردهای مختلف نشان داد که هر یک از دیدگاه های روانشناختی، اجتماعی-فرهنگی و کالبدی-کارکردی، نقاط قوت و محدودیت های خاصی دارند. لذا رویکردی جامع و میان رشته ای برای درک عمیق دلبستگی به مکان ضروری است. راهکارهای پیشنهادی شامل مشارکت ساکنان در طراحی، خلق فضاهای انعطاف پذیر، تقویت تعاملات اجتماعی و توجه به هویت بومی و فرهنگی می باشد.

کلیدواژه ها:

دلبستگی به مکان ، تعامل اجتماعی ، طراحی انسان محور ، مجتمع های مسکونی