همگرایی و واگرایی در روابط ایران و چین با تاکید بر منطقهی خلیج فارس

رشد اقتصادی چین در چند دههی اخیر و ظهور این قدرت در صحنهی بینالمللی باعث شده است تا این کشور برای دسترسی به منابع متعدد انرژی نفت و گاز، بر منطقهی خلیج فارس متمرکز شده و تلاش کند تا روابط خود با کشورهای این منطقه را تقویت نماید. در این میان، جمهوری اسلامی ایران به عنوان یک قدرت منطقهای با موقعیت ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک خاص و داشتن منابع غنی انرژی، در دیپلماسی چینی از اهمیت زیادی برخوردار است. با وجود این، روابط این دو کشور همیشه دارای روندی ثابت نبوده است و متغیرهای زیادی در شکل دادن به آن نقش داشتهاند. پرسش اصلی مقالهی حاضر این است: چرا با وجود همگرایی عمیق بین سیاستهای چین و ایران، بین این دو کشور در ارتباط با خلیج فارس واگرایی نیز دیده میشود؟ فرضیهای که متعاقب سئوال مذکور مطرح میشود این است که تلاش چین در خلیج فارس برای برقراری توازن نرم از طریق پوشش راهبردی ایالات متحده و نیز تمایل این کشور به ارتقای روابط با کشورهای این منطقه به منظور تنوع بخشیدن به نیازهای خود به انرژی، باعث شده تا چین در قبال ایران که با غرب و نظام بینالملل و نیز کشورهای منطقه در تنش به سر میبرد، سیاست محتاطانهای در پیش بگیرد. بر طبق یافتههای تحقیق، این سیاست محتاطانه زمینهساز واگرایی بین چین و ایران شده است. روش تحقیقی در این مقاله، جمع آوری منابع و اسناد به شیوه ی کتابخانه ای و سپس تجزیه و تحلیل داده هاست.

کلیدواژه ها:

همگرایی ، واگرایی ، خلیج فارس ، ایران ، چین