ضخامت بهینه عایق حرارتی بر مبنای تعرفه های متفاوت حامل های انرژی در شرایط اقلیمی تهران

ضخامت بهینه عایق حرارتی تابعی از هزینه اولیه عایق کاری و میزان هزینه حامل های انرژی برای گرمایش و سرمایش فضای داخلی ناشی از انتقال حرارت از مقطع جدار در دوره بهره برداری است. در ایران، با اختصاص یارانه به بخش انرژی، تعرفه مربوط به حامل های انرژی به طور قابل توجهی کمتر از تعرفه های میانگین جهانی است. با هدف تعیین ضخامت بهینه عایق حرارتی، تعرفه های حامل های انرژی، متناسب با میزان مصرف، متغیر در نظر گرفته شد. تعرفه برق و گاز مشترکین براساس میزان مصرف، به چهار تعرفه کم مصرف، مصرف متوسط، پرمصرف و بسیار پرمصرف تقسیم شد. در کنار این چهار تعرفه یارانه ای تعرفه حامل های انرژی بدون یارانه نیز به عنوان تعرفه پنجم مورد بررسی قرار گرفت. جدار خارجی شامل بلوک سفالی به ضخامت ۲۰سانتی متر و عایق حرارتی پلی استایرن از خارج است. میزان بار حرارتی ناشی از انتقال حرارت از جدار خارجی در جهت های مختلف جغرافیایی برای ضخامت های متفاوت عایق حرارتی در تهران توسط نرم افزار شبیه سازی انرژی پلاس محاسبه شد و ضخامت بهینه عایق حرارتی براساس هزینه دوره حیات ۳۰ساله تعیین شد. براساس نتایج به دست آمده، در تعرفه اول که مربوط به مشترکین کم مصرف است، استفاده از عایق حرارتی در برخی از جهت های جغرافیایی امکان بازگشت سرمایه در مدت زمان دوره حیات وجود ندارد. در دیگر جهت ها نیز میزان صرفه جویی اقتصادی کم و نزدیک به صفر است. با افزایش تعرفه، ضخامت بهینه عایق حرارتی افزایش پیدا می کند. در تعرفه های دوم تا پنجم ضخامت بهینه عایق حرارتی بین ۶ تا ۱۸سانتی متر متغیر است. همچنین مدت زمان بازگشت سرمایه برای این تعرفه ها، بین ۶ تا ۲۸سال به دست آمد.

کلیدواژه ها:

Thermal Insulation ، Optimum Thickness ، Life Cycle ، Payback Period ، عایق حرارتی ، ضخامت بهینه ، دوره حیات ، بازگشت سرمایه