اثربخشی گروه درمانی پذیرش و تعهد بر تاب آوری و تکانش گری در نوجوانان دارای رفتارهای خودجرحی

مقدمه: خودجرحی یا خودزنی در نوجوانان به رفتارهای خودآسیب رسان عمدی اشاره دارد که فاقد هر گونه قصد یا نیت از پیش تعیین شده است. پژوهش حاضر جهت تعیین اثربخشی گروه درمانی پذیرش و تعهد بر تاب آوری و کاهش تکانش گری در نوجوانان دارای رفتارهای خودجرحی در شهر ایرانشهر انجام گردید. توجه به رفتارهای خود جرحی به عنوان یک آسیب در دوره نوجوانی می تواند فرد را از عوارض بلند مدت یا همیشگی که همراه آن هست محافظت کند.  روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش دانش آموزان مقطع متوسطه دوره دوم در شهر ایرانشهر درسال ۱۴۰۳ بودند. در این پژوهش تعداد ۳۰ نفر دانش آموز به صورت غیر تصادفی انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های مداخله وکنترل گمارده شدند (هرگروه ۱۵نفر). گروه مداخله درمان مبتنی بر پذیرش وتعهد را طی یک دوره ۸ جلسه ای ۹۰ دقیقه ای براساس پروتکل هیز و همکاران دریافت کردند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه رفتارهای خود آسیب رسان کلونسکی و گلن (۲۰۰۳)، مقیاس تکانشگری بارت (۲۰۰۴) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیودسون (۲۰۰۳) پاسخ بودند. درنهایت داده ها با نرم افزار  SPSS۲۶و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس داده ها نشان داد که مداخله گروه درمانی پذیرش و تعهد باعث کاهش تکانش گری۰۱/۰≥P ،۴۹/۵=  F)  و افزایش تاب آوری (۰۱/۰≥P ، ۰۰۸/۹۵=  F) نوجوانان وگروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل شده است. نتیجه گیری: بر مبنای یافته های حاصل می توان گفت مداخله گروه درمانی پذیرش و تعهد بر تاب آوری و کاهش تکانش گری در نوجوانان دارای رفتارهای خودجرحی موثر بود، لذا پیشنهاد می شود این رویکرد برای دانش آموزان دارای رفتارهای خودجرحی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

Impulsivity ، Self-Harm ، Resilience ، Acceptance and Commitment Therapy ، Adolescents. ، تاب آوری ، پذیرش و تعهد ، تکانشگری ، خودجرحی ، نوجوانان.