بررسی آسیب پذیری سفره آب زیرزمینی دشت دهگلان با روش های مختلف برمبنای تغییرات پوشش گیاهی
محل انتشار: مجله هیدروژئولوژی، دوره: 9، شماره: 1
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 61
فایل این مقاله در 17 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_HYDTR-9-1_012
تاریخ نمایه سازی: 21 اسفند 1403
چکیده مقاله:
اخیرا ارزیابی آسیبپذیری منابع آب زیرزمینی در برابر آلودگیهای ناشی از افزایش فعالیتهای انسانی و خطرات مرتبط با آن برای سلامت انسان، اقتصاد و محیط زیست در سراسر جهان اهمیت بیشتری پیدا کرده است. تخمین آسیبپذیری آبهای زیرزمینی با توجه به تنوع روشهای شناخته شده بر اساس پارامترهای هیدروژئولوژیکی انجام و نتایج آنها با هم مقایسه میگردد. با توجه به چنین دیدگاهی، این پژوهش با استفاده از چهار روش آسیب پذیری DRASTIC، SINTACS، DAC و COP انجام و نتایج آنها برای آبخوان آبرفتی دشت دهگلان ارزیابی گردید. مقایسه روشها با استفاده از مقادیر دادههای نیترات و شاخص نرمالیزه کردن آسیبپذیری آب زیرزمینی (NGVI) انجام شد. بهمنظور محاسبه درصد پوشش گیاهی منطقه مطالعاتی برای روش COP، از نرمافزار NDVI۵.۳ با استفاده از تصاویر ماهوارهای (LIO-TM) در مورخ ۲۳ام می سال ۲۰۲۴ استفاده گردید و مشاهده شد که محدوده آبخوان به سه سطح شامل آبی (۵/۰ %)، پوشش خاک (۵/۲ %) و زراعی (۹۷ %) تقسیمبندی شده است. نتایج حاصل از نقشههای آسیبپذیری مشاهده گردید آلودگی بیشتر در مناطق با عمق سطح آب زیرزمینی کم است. همچنین بخش جنوبی محدوده مطالعاتی در هر چهار روش در معرض آسیبپذیری شدید بوده است. درصد سطح آسیبپذیری در طبقه خیلی زیاد آبخوان دهگلان با روشهای آسیبپذیری DRASTIC، SINTACS، DAC و COP به نرتیب صفر، ۸/۸۳، ۲ و صفر بدست آمد. در مقایسه چهار روش آسیبپذیری که با استفاده از شاخص NGVI انجام شد، مشاهده گردید که روش COP نسبت به سه روش دیگر در منطقه بهتر است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
مهسا کلانتری
کارشناسی ارشد هیدروژئولوژی، گروه زمین شناسی، دانشگاه پیام نور ابهر، ابهر، ایران.
فریبا صادقی اقدم
دکتری هیدروژئولوژی، گروه علوم زمین، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.
مهری کاکی
کارشناسی ارشد منابع آب، گروه مهندسی آب، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران.
فرخ اسدزاده
دانشیار، گروه علوم خاک، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران.
مطلب بایزیدی
استادیار، گروه مهندسی آب، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سنندج، سنندج، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :
