برداشت عرفانی از آیات قرآن در مثنوی

مولوی در اشعار خود با بیان حکایت ها و افسانه ها و رخدادهای تاریخی و مسائل عرفانی همواره تلاش کرده است که حقایق و معارف الهی را برای مردم بازگو کند. اشعار او سرشار از تعبیرهای عرفانی و آیات الهی و مفاهیم قرآنی است و روح نیایش را می توان در تمام اشعار او درک کرد. و شاید به همین دلیل است که او را خداوندگار عشق و عرفان نامیده اند. آیات قرآنی در بیشتر ابیات مثنوی معنوی به چشم می خورد و مولوی به چند گونه در اشعار خود از آیات قرآن بهره برده است. در مواردی بدون اشاره مستقیم به آیه و یا سوره های خاص تنها معنا و مفهوم آن را در شعر خود به کار برده است به طوری که کسانی که با قرآن آشنایی دارند به محض شنیدن این ابیات آیه مورد نظر قرآن در خاطرشان تداعی می شود. در موارد دیگر با توجه به محدودیت های وزنی در شعر تمام یا بخشی از یک آیه را به صورت مستقیم در شعر خود به کار می برد و گاهی در برخی از اشعار به صورت پی در پی از آیات قرآن استفاده می کند اما در هر آیه، برداشت جدیدی را مطرح می سازد که با تفسیر قبلی آن آیه یکسان نیست. اگر مثنوی را به عنوان تفسیری معرفی کنیم که با شیوه و فضای خاص عرفانی و الهامی، به فهم و تفسیر و تبیین و تاویل قرآن مجید پرداخته است، خالف واقع نخواهد بود.

کلیدواژه ها:

قرآن ، مولوی ، مثنوی ، عرفان