ارزیابی گونه های گیاهی بومی در توسعه فضای سبز شهری: مزایا و معایب

این پژوهش به بررسی نقش گونه های گیاهی بومی در توسعه فضای سبز شهری ایران پرداخته و معیارهای انتخاب، مزایا و چالش های این گونه ها را تحلیل کرده است. با توجه به ضرورت استفاده از پوشش گیاهی پایدار، این مطالعه گونه های بومی را از نظر سازگاری با شرایط اقلیمی، نیاز آبی، مقاومت در برابر آلودگی ها و تاثیر بر تنوع زیستی مورد ارزیابی قرار داده است. یافته ها نشان می دهد که این گونه ها به دلیل کاهش هزینه های نگهداری، افزایش پایداری زیست محیطی و توانایی جذب آلاینده های هوا، گزینه ای موثر برای مدیریت فضای سبز شهری محسوب می شوند. بااین حال، چالش هایی مانند محدودیت در تولید انبوه، کمبود تنوع زیباشناختی و حساسیت برخی گونه ها به آلودگی های شهری، موانعی در مسیر استفاده گسترده از آن ها ایجاد کرده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد که توسعه مراکز تکثیر و نهالستان های تخصصی، تلفیق گونه های بومی با گونه های زینتی برای بهبود منظر شهری، و بهینه سازی روش های کاشت و نگهداری می تواند موانع موجود را کاهش داده و بهره وری از گونه های بومی را افزایش دهد. این یافته ها بیانگر آن است که با یک برنامه ریزی جامع و مبتنی بر اصول علمی، می توان از ظرفیت گونه های بومی برای توسعه پایدار فضای سبز شهری بهره برداری کرد.

کلیدواژه ها:

فضای سبز شهری ، گونه های گیاهی بومی ، توسعه پایدار ، مدیریت منابع آب ، تنوع زیستی.