توحید عرفانی در شعر عطار نیشابوری

ادبیات عرفانی ادبیاتی است که حاوی موضوعات و مضامین عرفانی در قالب شعر یا نثر میباشد قسم گسترده ای از ادبیات فارسی به تصوف و مبانی سیر و سلوک می پردازد ادبیات عرفانی پیوسته با رمز و رازهای فراوانی همراه بوده است؛ درک مفاهیم، تعابیر اصطلاحات و مضامین ثبت شده در شعر و نثر عرفانی از جمله اصطلاحات و مضامین کلامی که با نمادها و تمثیل های ویژه ای آمیخته شده هیچگاه به راحتی امکان پذیر نبوده است. آثار ارکان ادب عرفانی در حالی که ساده به نظر می رسد، سوالات عمیقی را در ذهن انسان به وجود می آورد که پاسخ به این سوالات و شبهات، مستلزم درک صحیح دیدگاه های عرفانی، مذهبی و کلامی مولفان است. شعر عرفانی اشعاری است که شاعران عارف برای بیان معانی عرفانی با زبان رمز و اشاره به سبک ویژه در قالبهای شعری بخصوص غزل - ارائه میکنند شاعرانی همچون سنایی، عطار مولوی حافظ، سعدی و .... دارای چنین سبک شعری هستند. همچنین رباعیات ابوسعید ابی الخیر و خواجه عبدالله انصاری نیز عرفانی است و سابقه بیشتر دارند که با سبک دیگر شاعران عرفانی کمی متفاوت است. عطار از جمله شعرای عارفی است که در اغلب آثارش دیدگاه های اعتقادی و دینی خود را با ذوق عارفانه آمیخته است. به همین دلیل کنکاشت در این آثار خالی لطف نیست. بنابراین در مقاله حاضر به بررسی توحید عرفانی در شعر عطار نیشابوری پرداخته میشود.

کلیدواژه ها:

عطار نیشابوری ، عرفان توحید ، شعر