ارزیابی توانمندیهای توسعه گردشگری پایدار ژئومورفوسایتها با استفاده از مدل تاپسیس و مدل پرالونگ

در سالهای اخیر، توجه به ژئوتوریسم به منزله یکی از راهکارهای تحقق توسعه پایدار، بهویژه در جوامع روستایی و از راه افزایش توان اقتصادی از یک سو و حفظ محیط زیست از سوی دیگر، روندی افزایشی داشته است. گسترش ژئوتوریسم با رعایت اصول و ابعاد آن، بهخودی خود حفاظت، ایجاد ارتباط و ساماندهی میراث زمین را به ارمغان می آورد و زمینه ایجاد ارتباطات و تعامل با بخش وسیعی از مردمان و با فرهنگ ها و سالیق گوناگون را فراهم می کند. باتوجه به موضوع پژوهش شهرستان لنگرود دارای توانمندیهای ژئوتوریستی خاصی است و مطالعه این مناطق به منظور جذب توریسم ضروری و الزامی است. در پژوهش حاضر به لحاظ گردشگری ژئومورفوسایت ها پنج منطقه روستایی (لیال کوه، آبچالکی، حاجی سرا و الت لیل) واقع در شهرستان لنگرود را با استفاده از مدل تاپسیس و پرالونگ مورد ارزیابی قرار دادیم. در نهایت باتوجه به نتایج رتبه بندی مدل تاپسیس می توان گفت منطقه لیال کوه با امتیاز یک باالترین امتیاز را از نظر توانمندیهای توسعه گردشگری پایدار ژئومورفوسایت های مورد بررسی به خود اختصاص داده است و روستای الت لیل با امتیاز ۰.۱۲۶ کمترین پتانسیل را از نظر توانمندیهای توسعه گردشگری پایدار ژئومورفوسایت های مورد بررسی داشته است. بر اساس امتیازات نتایج روش پرالونگ، هر ۴ منطقه لیال کوه، آبچالکی، حاجی سرا و الت لیل از نظر علمی و ذاتی دارای ارزش خوبی هستند. از نظر ارزش بهره وری نیز لیال کوه بیشترین امتیاز را به خود اختصاص داده است که علت آن طبیعی و گردشگرپذیر بودن این محدوده است؛ پس از لیال کوه، آبچالکی با (۰.۳۴)، حاجی سرا (۰.۲۷) و الت لیل (۰.۲۳) به ترتیب در رده های بعدی قرار دارند. باتوجه به یافته های حاصل از مدل ها، می توان گفت یکی از برجسته ترین نارسایی های صنعت ژئوتوریسم بی توجهی برنامه ریزان و عدم مدیریت صحیح مسئولین و بی توجهی به زمینه های فکری و ادراکی الزم در این زمینه است که در صورت رفع می تواند شرایط رونق ژئوتوریسم در این منطقه را فراهم کند.

کلیدواژه ها:

گردشگری پایدار ، ژئومورفوسایت ها ، تاپسیس ، پرالونگ ، لنگرود