بررسی روش های تدریس علوم تجربی در مدارس ایران

در چند دهه اخیر، نگرش جهانیان در مورد فرایندهای یاددهی-یادگیری به طور کامل تغییر کرده است. در سالهای نه چندان دور، بسیاری اعتقاد داشتند که ذهن دانش آموزان همانند ظرف های خالی است که در انتظار پر شدن با دانش و معلومات است. اما پدیده های بزرگی همچون انفجار اطلاعات و گسترش روزافزون فناوری و نفوذ آن در تمامی ابعاد زندگی انسانی، پیشرفت های اخیر صورت گرفته در علوم تربیتی و روش های ترویج و آموزش علوم، نشان داده است که با توجه به ضرورت زمان، باید تمامی دانش آموزان برای زندگی در یک جامعه پیچیده و پیشرفته امروزی که ارتباط تنگاتنگی با مسائل علمی و فناوری دارد، آماده شوند. امروزه دستیابی به یک نظام آموزشی برتر، کارآمد و پیشرفته، یکی از مهمترین اهداف عمومی دنبال شده در جهان است و هر کشوری با توجه به میزان اهمیت آموزش و پرورش در سطح جامعه و در نزد مسئولان و سیاست گذاران، جهت تحقق این امر برنامه ریزی و سرمایه گذاری می کند. تقریبا در کلیه جوامع، مسائل و اهداف آموزشی به همدیگر شباهت دارند، ولی روش ها و برنامه ریزی های مورد استفاده در امر آموزش علوم و حل مشکلات مرتبط، با سنت ها و فرهنگ هر یک از جوامع ارتباط پیدا می نمایند. بدیهی است که تجربه سایر ملل، ما را در رفع مشکلات موجود در زمینه های مختلف آموزش و پرورش یاری می رساند و از تکرار تجربه های تلخ دیگران باز می دارد، ولی باید به این نکته حائز اهمیت توجه داشته باشیم که کسب تجربه و تجزیه و تحلیل با تقلید کورکورانه متفاوت است. با عنایت به تفاوت های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی، اقتصادی و ... که نظام های آموزشی متفاوت را بوجود می آورد، این نظام ها دارای مسائل و مشکلات کم و بیش مشترکی هستند و بر این اساس مطالعه تجربه ها و شیوه های توسعه و

کلیدواژه ها:

تدریس علوم تجربی ، یاددهی-یادگیری ، روش های آموزشی ، نظام آموزشی ، تحلیل تجربه