بررسی نقش یادگیری پنهان در عملکرد آموزشی

یادگیری پنهان به عنوان یک فرآیند ناخودآگاه که منجر به کسب دانش و مهارت بدون آگاهی آگاهانه می شود، نقش حیاتی در بهبود کارایی نظام های آموزشی و توسعه شخصی ایفا می کند. در سال های اخیر، با پیچیده تر شدن محیط های یادگیری و افزایش تعاملات اجتماعی و دیجیتال، اهمیت این نوع یادگیری بیش از پیش نمایان شده است. این مقاله به بررسی مبانی نظری و تجربی یادگیری پنهان پرداخته، و تاثیرات آن را بر بهبود مهارت های اجتماعی، حل مسئله و تفکر خالق دانش آموزان بررسی می کند. شواهد نشان می دهند که یادگیری پنهان در محیط های غنی از تعاملات و تجربیات کاربردی به بهترین شکل اتفاق می افتد و می تواند به طور چشمگیری نتایج تحصیلی را بهبود بخشد. تحقیقات نشان داده اند که تلفیق یادگیری پنهان با روش های سنتی آموزشی می تواند به ارتقاء کیفیت آموزش، افزایش انگیزه و تحرک ذهنی دانش آموزان منجر شود. این تحقیق همچنین بر اهمیت آموزش معلمان برای شناسایی و تقویت این نوع یادگیری تاکید می کند تا بتوان از این توانمندی ها در طراحی برنامه های درسی و ایجاد محیط های آموزشی بهره جست. علاوه بر این، یادگیری پنهان با تقویت مهارت های اجتماعی و احساسی مانند همکاری، همدلی و مدیریت احساسات، به دانش آموزان کمک می کند تا بهتر با تغییرات و چالش های محیطی مواجه شوند. مطالعه حاضر پیشنهاداتی برای بهینه سازی روش های آموزشی از طریق بهره برداری از این نوع یادگیری ارائه می دهد، از جمله: طراحی دوره های آموزشی جدید، استفاده از فناوری های نوین و ایجاد محیط های یادگیری تعاملی. در نهایت، بکارگیری راهکارهای حاصل از این مطالعه می تواند به مدیران و معلمان در

کلیدواژه ها:

یادگیری پنهان ، آموزش ، مهارت های اجتماعی ، تحلیل مسئله ، تفکر خالق