بررسی آسیب مچ پا و تاثیر روانی حاصله از آن

مقدمه: بر طبق مطالعات روانشناسی ورزشی، درمان آسیب مچ پا با پشتیبانی و حمایت روانی از ورزشکاران آسیب دیده قابل درمان نیست. هدف از این مطالعه، بررسی آسیب مچ پا و تاثیر روانی حاصله از آنها است. روش ها: به منظور برآورد و تخمین اثرات روانی پیچ خوردگی مچ پا، از ورزشکاران خواستیم تا پرسشنامه ۲۸ گویه ای را پر کنند و پاسخ ها توسط SPSS ارزیابی شد. نتایج: ۶.۱۵ درصد ورزشکاران از درمان و مراقبت های ویژه و ۲۵ درصد از توانبخشی راضی بودند. میزان رضایت با انگیزه و نگرش نسبت به توانبخشی و آموزش و میزان انگیزه بر نگرش آموزش و فرصت رها کردن ورزش تاثیر داشت. فرصت انصراف از ورزش تحت تاثیر ترس از آسیب و مصدومیت مجدد قرار داشت. رایج ترین واکنش ها به آسیب و مصدومیت شامل ترس، درد، شوک، ناامیدی بود. نتیجه گیری: نتایج، فرضیه ها را تایید کرد که برای اولین بازگشت به بازی، ورزشکاران نیازمند توانبخشی روانی هستند و در عین حال نیازمند مداخالت روانی و حمایت اجتماعی در دوره پس از مصدومیت می باشند. مربیان و پزشکان تیم بایستی مهارت های ارتباطی، روش های انگیزشی و فنون استراحت را برای بهبود حمایت دریافت کنند.

کلیدواژه ها:

آسیب مچ پا ، روانشناسی ورزشی ، توانبخشی روانی ، زیستی اجتماعی ، مداخله