بررسی جایگاه مدیریت شهری در بازآفرینی بافت تاریخی شهر (نمونه موردی اصفهان)

بافتهای تاریخی نمادی از سوابق فرهنگی و مدنی یک شهر هستند که ممکن است در اثر گذشت زمان، شرایط و موقعیتهای اقلیمی، اتفاقات و حوادث گوناگون کالبد آنها دستخوش فرسودگی شده باشد. مرمت و احیای این میراث فرهنگی وظیفه ای ملی است؛ چرا که مراکز تاریخی واقع در این بافتها تجلیگاه ابعاد اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مردمانی است که در دورههای تاریخی در این بخش از شهر روزگار سپری کرده و هویت فرهنگی آن را به ثبت رساندهاند. از آنجایی که این بافتها میراث مشترک شهروندان و یک کشور هستند اگر آسیب ببینند، قابل جبران نیست؛ بنابراین الزم است مسئولین و برنامهریزان شهری به این بافتها توجه ویژه ای داشته باشند. متخصصین، کارشناسان مسائل شهری و مدیریت شهری در شهر اصفهان سالهاست جهت بازآفرینی بافت قدیم تالش نموده و راهکارهایی نیز ارائه کرده اند، که وضعیت فعلی بافت کهن شهر بازتاب همان اقدامات است. توجه به مدلهای مختلف بازآفرینی در بافت تاریخی براساس ویژگی شهرها ضروری است. به نظر میرسد در شهر اصفهان با توجه به ظرفیت این شهر از نظر جاذبههای گردشگری واقع در بافت تاریخی، بازآفرینی برمبنای گردشگر باید مدنظر مدیران شهری قرار بگیرد. تحقیق حاضر تحلیلی-توصیفی است. ابزار مورد استفاده تحقیق مطالعات کتابخانه ای و بررسی اسناد و مدارک معتبر است که چارچوب مفهومی آن با بررسی متون، نشریات و مقالات، تدوین و ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، بازآفرینی ، بازآفرینی شهری ، مدیریت شهری ، شهر اصفهان