روابط آمریکا و کردهای سوریه؛ اتحاد راهبردی یا همسویی پویا

همزمان با شروع بحران سوریه، بازیگران مختلف داخلی، منطقه ای و بین المللی راهبردهای متمایزی را برای واکنش به این وضعیت اتخاذ کردند. این امر به­ویژه به­دلیل موقعیت بحرانی ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک سوریه در غرب آسیا مشهود است. ایالات متحده به ­عنوان یک ابرقدرت جهانی با منافع گسترده، راهبرد مداخله جویانه­ ای را با هدف حفظ منافع خود و متحدان منطقه ­ای­ اش در جریان بحران سوریه دنبال کرد. در ابتدا، ایالات متحده از تلاش ها برای سرنگونی نظام سوریه با حمایت از مخالفان عرب سوریه حمایت می کرد. با این حال، با تضعیف مخالفان و مواجهه با شکست در برابر نظام سوریه و متحدانش، ایالات متحده تمرکز خود را به نیروهای کرد معطوف کرد و به دنبال حفظ منافع راهبردی خود از طریق مشارکت جدید بود. این تحقیق به ­دنبال پاسخ به این سوال اصلی است: چه راهبردی زیربنای رویکرد ایالات متحده در قبال کردهای سوریه است؟ فرضیه بر این اصل استوار است که بنظر می­رسد رابطه بین دو بازیگر با تعهدات عمیق معمول یک اتحاد راهبردی مشخص نمی­شود. در عوض، مشارکت ایالات متحده و کردهای سوریه با دقت بیشتری به­عنوان یک همسویی پویا توصیف می­ شود، موقتی، مشروط و پاسخگو به تهدیدات فوری به­ویژه در مورد مبارزه با تروریسم داعش و ​​مهار قدرت های منطقه ­ای، مانند ایران و ترکیه می­ باشد. این مقاله، عوامل شکل دهنده این همسویی پویا و محدودیت هایی را که از تبدیل شدن آن به ­یک اتحاد راهبردی جلوگیری نموده، بررسی خواهد کرد. این تحقیق از نوع کیفی و مبتنی بر رویکرد توصیفی-تحلیلی از نظریه همسویی پویا استفاده می ­کند؛ لازم به­ ذکر است که نیز مطالعه اسنادی بوده و ابزار گردآوری داده ­ها نیز کتابخانه ­ای (اعم ازچاپی و دیجیتالی) می­ باشد.

کلیدواژه ها:

همسویی پویا ، کردهای سوریه ، آمریکا ، منافع راهبردی ، غرب آسیا