ارزیابی ناپایداری های محیطی و آسیب های اجتماعی در پایانه های مسافربری شهر تهران

پایانه های شهری، یکی از فضاهای عمومی شهرها محسوب می شود که روزانه بخش زیادی از شهروندان در آنجا تردد دارند. پایانه های چهارگانه (غرب، شرق، جنوب و بیهقی) شهر تهران، میلیو ن ها مسافر را در طول سال جابه جا می کند. موقعیت خاص جغرافیایی پایانه ها از یکسو و عناصر اجتماعی و فرهنگی شکل گرفته حول آنها، موجب افزایش ناپایداری های محیطی و بازتولید آسیب های اجتماعی شده است. این پژوهش بر آن است تا با انجام یک پیمایش، ارزیابی ای چندعاملی از پایانه های چهارگانه ارائه نماید. جامعه آماری این پژوهش، مسافران، رانندگان و ساکنان محله های همجوار پایانه ها هستند. نمونه آماری در بخش مسافران ۵۹۴ نفر، در بخش رانندگان ۱۴۴ نفر و در بخش ساکنان محله های همجوار ۵۶۰ نفر است که به تناسب پایانه های چهارگانه توزیع شده است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که پایانه بیهقی با میانگین ۸.۰۳ دارای کمترین میزان رویت آسیب های اجتماعی است و پایانه های شرق با میانگین ۲۱.۱۲، غرب با میانگین ۱۹.۸ و جنوب با میانگین ۱۳.۴۹ به ترتیب دارای بیشترین میزان رویت پذیری آسیب های اجتماعی بوده اند.

کلیدواژه ها:

پایانه های مسافربری ، ناپایداری های محیطی ، آسیب های اجتماعی ، مدیریت شهری و فضاهای عمومی.