نقش فناوری های نوین در بهسازی پایدار و ارتقای کیفیت بافت های فرسوده شهری

بافت های فرسوده شهری به عنوان بخشی از هویت تاریخی و فرهنگی شهرها، به دلیل فرسودگی کالبدی و ناکارآمدی عملکردی، چالش های متعددی در مسیر توسعه شهری ایجاد کرده اند. این مناطق به علت عوامل مختلفی همچون گذر زمان، عدم رعایت استانداردهای شهرسازی، و تغییرات اجتماعی و اقتصادی، نیازمند رویکردهای نوین بهسازی و نوسازی هستند. در این راستا، بهره گیری از فناوری های نوین در معماری و شهرسازی، از جمله سیستم های نوین ساخت وساز، مصالح پیشرفته، و فناوری های هوشمند، می تواند به افزایش کیفیت زندگی، کاهش هزینه های بازآفرینی، و بهبود پایداری محیطی این مناطق کمک کند. علاوه بر این، برنامه ریزی مردم محور و مشارکت اجتماعی در کنار فناوری های نوین، نقشی اساسی در اجرای موفقیت آمیز طرح های بهسازی دارد. در بسیاری از شهرهای تاریخی ایران، استفاده ناکارآمد از مصالح مدرن، در کنار چالش های اقتصادی و مدیریتی، موجب عدم تحقق مطلوب نوسازی این مناطق شده است. این پژوهش با بررسی اثرات فناوری های نوین بر بهسازی بافت های فرسوده، بر اهمیت رویکردهای ترکیبی شامل مداخلات هوشمندانه، فناوری محور و مشارکتی تاکید دارد که می توانند توسعه پایدار و متوازن شهری را تسهیل کنند.

کلیدواژه ها:

واژگان کلیدی: فناوری های نوین ، نوسازی شهری ، بافت فرسوده ، توسعه پایدار ، معماری هوشمند