رابطه بین باورهای هوشی و ثبات قدم با نقش میانجی خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان متوسطه شهرستان درگز

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین باورهای هوشی و ثبات قدم با نقش میانجی خودکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان متوسطه دوره اول بود. روش پژوهش توصیفی از نوع معادالت ساختاری بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان متوسطه دوره اول شهرستان درگز در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ بود که از میان آنان برحسب فرمول کوکران تعداد ۲۹۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه های باورهای هوشی بابایی (۱۳۷۷)، پایداری تحصیلی داکورث و کوین (۲۰۰۷) و خودکارآمدی تحصیلی پاتریک و همکاران (۱۹۹۷) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از معادالت ساختاری صورت گرفت. نتایج یافته ها نشان داد، بین باورهای هوشی با خودکارآمدی تحصیلی رابطه مثبت مستقیم معناداری؛ بین خودکارآمدی تحصیلی با ثبات قدم رابطه مثبت مستقیم معناداری و بین باورهای هوشی با ثبات قدم رابطه مثبت غیر مستقیم معناداری وجود دارد. براساس یافته ها، می توان نتیجه گرفت که باورهای هوشی با میانجی گری خودکارآمدی تحصیلی در بین دانش آموزان متوسطه توانایی پیش بینی ثبات قدم را دارد. بنابراین توجه به ارتقای باورهای هوشی و خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان، تاثیر قابل توجهی بر ثبات قدم آنان خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

باورهای هوشی ، ثبات قدم ، خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان متوسطه