رابطه خوش بینی تحصیلی و یادگیری خودراهبر با میانجیگری درگیری تحصیلی

تحقیق حاضر با هدف تعیین رابطه خوش بینی تحصیلی و یادگیری خودراهبر با میانجیگری درگیری تحصیلی دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی ناحیه یک شهرری انجام شد. از لحاظ هدف، تحقیق حاضر از نوع کاربردی، از لحاظ نوع روش، همبستگی از نوع معادالت ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل دانش آموزان پسر پایه پنجم ابتدایی ناحیه یک شهرری بود که تعداد آنها برابر ۲۸۹۱ نفر بود که در ۲۱ مدرسه (۴۲ مدرسه دولتی و ۹ مدرسه غیردولتی) مشغول به تحصیل بودند. حجم نمونه براساس جدول کرجسی و مورگان ۴۴۱ نفر بود که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای (بر اساس مدارس ناحیه یک) انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیرها از پرسشنامه یادگیری خودراهبر فیشر و همکاران (۱۰۰۲)، پرسشنامه خوش بینی تحصیلی اسچنن-موران و همکاران (۱۰۲۴) و پرسشنامه درگیری تحصیلی آپلتون و همکاران (۱۰۰۲) استفاده شد. برای تحلیل فرضیه های تحقیق از معادالت ساختاری استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد که بین خوش بینی تحصیلی و یادگیری خودراهبر با میانجیگری درگیری تحصیلی دانش آموزان رابطه وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد که بین ابعاد خوش بینی تحصیلی و یادگیری خودراهبر دانش آموزان رابطه مستقیم معنی داری وجود دارد و در نهایت بین ابعاد درگیری تحصیلی با یادگیری خودراهبر دانش آموزان رابطه مستقیم معنی داری وجود دارد. بنابراین نتیجه گیری می شود که افزایش میزان درگیری تحصیلی دانش آموزان باعث تقویت و تشدید بین خوش بینی تحصیلی و یادگیری خودراهبر در بین دانش آموزان می شود.

کلیدواژه ها:

خوش بینی تحصیلی ، یادگیری خودراهبر ، درگیری تحصیلی