بکارگیری الگوهای معماری بومی در طراحی خانه سالمندان برای افزایش حس تعلق به مکان

سالمندی بخشی از زندگی است که هر فردی در دهه سوم زندگی اش با آن و مشکالت آن مواجه می شود و می تواند ناتوانی یا کم توانی فرد را به دنبال داشته باشد. برخی خانواده ها متاسفانه به همین دلیل والدین خود را به خانه سالمندان سپرده تا از آنها نگهداری شود که می تواند باعث افسردگی آنان شود. در نظر گرفتن حس تعلق در فضای سالمندان می تواند کیفیت کالبدی فضا را افزایش دهد. اگر الگوهای معماری بومی نیز در طراحی این فضا در نظر گرفته شود، حس تعلق افزایش می یابد. هدف این تحقیق نقش الگوهای معماری بومی در افزایش حس تعلق در خانه سالمندان است. به منظور ایجاد این احساس در فرد سالمند بهتر است بخشی از معماری گذشته را برای او به خاطر آورد. بدین منظور فضا باید طوری طراحی شود که یادآور خانه های دوران کودکی سالمندان باشد. برای اینکه فرد سالمند به حس تعلق به مکان دست یابد، می توان با استفاده از مصالح آشنا و سنتی، تزیینات رایج در مساکن قدیمی و گاها خلق فضاهای معماری آشنا در ذهن سالمندان چون ارسی، ایوان، سه دری، و... این حس را ایجاد کرد. به منظور یکی شدن با اهداف مکان الزم است سالمند از محیط اطرافش عشق دریافت کند که این با استفاده از ایجاد فضاهای طبیعی، باغچه، حوض حاصل می شود. به منظور اینکه فرد سالمند در مکان حضور یابد، باید برای فرد انگیزه ای ایجاد کرد که می توان با مشغول کردن افراد به درختکاری و رسیدگی به باغچه ایجاد نمود. فداکاری برای مکان یعنی فرد سالمند باید به حس باالیی از حس تعلق رسیده باشد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، سالمند ، خانه سالمندان ، حس تعلق