بررسی و تحلیل نابرابری های فضایی درون شهری در برخورداری از خدمات عمومی شهری از منظر عدالت فضایی

شهر معمول روابط و مناسبات پیچیده اقتصادی و اجتماعی است. امروزه شهرها جدای از موقعیت جغرافیایی و ساختار سیاسی و اقتصادی خود به صورت یک صحنه از تضادهای اجتماعی بدل شده اند که تبعات متمایز اجتماعی کاملا از یکدیگر فاصله گرفته اند و شکاف بین فقیر و غنی روز به روز بیشتر می شود، به بیانی دیگر نابرابری های فضایی بازتاب فیزیکی نابرابری های اقتصادی-اجتماعی است. دستیابی به توسعه، مستلزم برقراری تعادل در درون شهر می باشد که در قالب عدالت فضایی در شهر بروز می کند. برقراری عدالت اجتماعی و به تبع آن عدالت فضایی راه حلی بسیاری از نارسایی ها و ناهنجاری ها در شهر است. موضوع عدالت و پیوند آن با فضای گفتمان عدالت فضایی در دو دهه اخیر به یکی از مباحث اصلی در موضوعات شهری تبدیل شده است. در شهرها به دلیل دگرگونی و تغییرات گسترده به ویژه در سال های اخیر، حساسیت فضایی به موضوع عدالت و شناخت فرایندها و قوانینی که منجر به آن مسئله ای بسیار مهم به شمار می رود. می توان اذعان داشت که عدالت فضایی برآیندی از تمامی جنبه های عدالت اعم از اجتماعی، اقتصادی، زیست محیطی و ... می باشد و به همین خاطر برای تحقق آن باید در تمامی زمینه های دیگر نیز عدالت را برقرار کرد. این مساله، بستری الزم را برای نگارش پژوهش حاضر فراهم کرده است. هدف اصلی از نگارش این پژوهش، پرداخت به میزان برخورداری نواحی مختلف شهری از خدمات شهری، با هدف شناسایی نابرابری ها و عدم تعادل بین نواحی و توجه سازماندهی یا فقر آن ها می باشد. پژوهش حاضر به لحاظ هدف کاربردی و به لحاظ روش توصیف-تحلیلی است که از ابزار جمع آوری اطلاعات، اسنادی (کتابخانه ای) در بستر بهره گیری از مطالعات میدانی بهره برده است. با استناد به نتایج این پژوهش، شهرها با ساختار فضایی گوناگون، الگوی نابرابری در دسترسی به خدمات شهری را نشان می دهد. بنابراین در پایان پژوهش حاضر، پیشنهادها و راهکارهای اساسی به منظور دسترسی برابر به خدمات در بین نواحی مختلف شهرها ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

عدالت ، عدالت فضایی ، تسهیلات شهری ، فرصت های اجتماعی