بررسی جایگاه مالیات در قراردادهای بالادستی نفتی ایران و لزوم اصلاح مقررات در این زمینه

علیرغم گذشته سالهای متمادی و تغییرات شگرف صنعتی در دنیای مدرن، امروزه نیز به مانند ایام گذشته درآمدهای ناشی از فروش مواد اولیه، همچنان به عنوان یکی از منابع اصلی درآمد کشورهای در حال توسعه است. در این میان نفت و فرآورده های نفتی نیز همچنان به عنوان یک ماده اولیه و مهم همچنان مطرح می باشد. به موازات منابع معدنی و اهمیت نقش آنها در میزان درآمد کشورهای دارای این منابع، مالیات نیز از جمله درآمدهای اصلی کشورهای میزبان در سرمایه گذاری های خارجی و بالاخص قراردادهای نفتی بوده و در عین حال، میزان مالیات به طور مستقیم بر تصمیم شرکت های نفتی بر مشارکت یا عدم مشارکت در استخراج منابع مختلف از جمله پروژه های نفتی موثر است. بنابراین با توجه به درآمد هنگفت ناشی از استحصال این منابع و سرمایه گذاری راجع به آنها و مالیات تعینی بابت درآمدهای حاصل از آن پروه ها ، تعیین ساز وکار مناسب برای دریافت مالیات، یکی از تصمیمات مهم و تاثیرگذار بر روند ورود سرمایه به کشورهای در حال توسعه و میزان درآمد آنها است. در این مقاله ضمن نقد رویه عملی دولت ایران در اخذ مالیات به بررسی جایگاه مالیات در قراردادهای آی پی سی و مشکلات موجود در این خصوص خواهیم پرداخت. در انتهای این مقاله مشخص خواهد شد که ساز و کار مالیاتی موجود در قراردادهای آی پی سی، به منظور تشویق سرمایه گذاری در صنعت نفت ایجاد شده، اما ظاهرا با برخی از اصول مالیاتی کشور تطابق کاملی ندارد.

کلیدواژه ها:

مالیات ، قراردادهای نفتی ، قرارداد آی پی سی ، قرارداد بیع متقابل.منابع معدنی ، منافع ملی