بررسی ارتباط بین سطح آهن سرم و بروز پارکینسون القا شده توسط ۶-هیدروکسی دوپامین در موش های صحرایی نر

مقدمه: پارکینسون از بیماری های تخریبی مغز به شمار می رود. شواهد نشان می دهد که تغییر در هموستاز عناصر کمیاب از جمله آهن، در ایجاد این بیماری نقش مهمی دارد و آهن یک کوفاکتور مهم در ساخت دوپامین می باشد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح آهن سرم و پارکینسون تجربی در موش های صحرایی بود.مواد و روش ها: ۲۴ موش صحرایی نر به سه گروه کنترل، شم، پارکینسونی شده تقسیم شدند. برای القای پارکینسون، سم ۶-هیدروکسی دوپامین (۴ میکروگرم/ میکرولیتر) تحت جراحی استرئوتاکسی به ناحیه دسته مغز جلویی میانی (MFB) نیمکره راست مغز موش ها تزریق شد. شدت پارکینسون در هفته های سوم، پنجم، هشتم و دهم پس از جراحی با آزمون چرخش القاء شده با تزریق آپومورفین (۵/۰ میلی گرم /کیلوگرم) و آزمون سیلندر ارزیابی شد. خونگیری یک بار قبل از جراحی و سه نوبت پس از آن انجام و آهن سرم با روش Iron Selective Electrode Method اندازه گیری گردید. داده ها با آزمون های آماری واریانس یک طرفه و توکی تحلیل شدند.نتایج: براساس شدت علایم رفتاری، موش های دریافت کننده سم به سه زیر گروه خفیف، متوسط و شدید تقسیم شدند. سطح سرمی آهن در خونگیری اول برابر با ۶/۴ ± ۵/۱۴۲ بود. سطح سرمی آهن در گروه ها پس از تیمار کاهش یافت که این روند کاهشی در گروه موش های پارکینسونی در مقایسه به گروه کنترل معنی دار بود. همچنین، سطح سرمی آهن در موش های پارکینسونی شدید نسبت به زیرگروه خفیف به شکل معنی داری کمتر بود.نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، پارکینسون تجربی موجب کاهش قابل توجهی در سطح سرمی آهن می شود و میزان کاهش آهن با شدت علایم رفتاری پارکینسون در موش ها ارتباط دارد.مقدمه: پارکینسون از بیماری های تخریبی مغز به شمار می رود. شواهد نشان می دهد که تغییر در هموستاز عناصر کمیاب از جمله آهن، در ایجاد این بیماری نقش مهمی دارد و آهن یک کوفاکتور مهم در ساخت دوپامین می باشد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح آهن سرم و پارکینسون تجربی در موش های صحرایی بود. مواد و روش ها: ۲۴ موش صحرایی نر به سه گروه کنترل، شم، پارکینسونی شده تقسیم شدند. برای القای پارکینسون، سم ۶-هیدروکسی دوپامین (۴ میکروگرم/ میکرولیتر) تحت جراحی استرئوتاکسی به ناحیه دسته مغز جلویی میانی (MFB) نیمکره راست مغز موش ها تزریق شد. شدت پارکینسون در هفته های سوم، پنجم، هشتم و دهم پس از جراحی با آزمون چرخش القاء شده با تزریق آپومورفین (۵/۰ میلی گرم /کیلوگرم) و آزمون سیلندر ارزیابی شد. خونگیری یک بار قبل از جراحی و سه نوبت پس از آن انجام و آهن سرم با روش Iron Selective Electrode Method اندازه گیری گردید. داده ها با آزمون های آماری واریانس یک طرفه و توکی تحلیل شدند. نتایج: براساس شدت علایم رفتاری، موش های دریافت کننده سم به سه زیر گروه خفیف، متوسط و شدید تقسیم شدند. سطح سرمی آهن در خونگیری اول برابر با ۶/۴ ± ۵/۱۴۲ بود. سطح سرمی آهن در گروه ها پس از تیمار کاهش یافت که این روند کاهشی در گروه موش های پارکینسونی در مقایسه به گروه کنترل معنی دار بود. همچنین، سطح سرمی آهن در موش های پارکینسونی شدید نسبت به زیرگروه خفیف به شکل معنی داری کمتر بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، پارکینسون تجربی موجب کاهش قابل توجهی در سطح سرمی آهن می شود و میزان کاهش آهن با شدت علایم رفتاری پارکینسون در موش ها ارتباط دارد.

کلیدواژه ها:

بیماری پارکینسون ، آهن ، ۶- هیدروکسی دوپامین ، آپومرفین