بررسی روشهای رایج تست آنتی اکسیدانی برای ارزیابی ترکیبات زیست فعال غذایی (با محوریت پپتیدها)

افزایش آگاهی از مزایای مواد غذایی فراسودمند، تقاضا برای ترکیبات زیست فعال، به ویژه آنتی اکسیدانها، را افزایش داده است . استرس اکسیداتیو می تواند به بیماری هایی مانند سرطان، بیماری های قلبی و دیابت منجر شود، بنابراین ارزیابی فعالیت آنتی اکسیدانی ترکیبات زیست فعال اهمیت زیادی دارد. این مقاله به بررسی و مقایسه روشهای رایج تست آنتی اکسیدانی برای ارزیابی ترکیبات زیست فعال غذایی ، به ویژه پپتیدهای زیست فعال، می پردازد. روشهای مختلفی برای ارزیابی فعالیت آنتی اکسیدانی ترکیبات زیست فعال غذایی وجود دارد که شامل آزمونهای FRAP ، ORAC، TEAC/ABTSو DPPH هستند. هریک از این روشها دارای مکانیزمها، مزایا و معایب خاص خود هستند و انتخاب روش مناسب بسته به نوع نمونه و هدف مطالعه متفاوت است . آنتی اکسیدانها به دو دسته کلی آنتی اکسیدانهای مغذی و غیرمغذی تقسیم می شوند. مطالعات نشان دادهاند که پپتیدهای آنتی اکسیدان بعلت ، فعالیت آنتی اکسیدانی بالا تر، زیست دسترسپذیری بالاتر، تنوع و تخصصی بودن، عدم سمیت و عوارض جانبی ، کمک به جذب مواد مغذی و پایداری در شرایط مختلف دارای برتری نسبت به سایرآنتی اکسیدانهای مغذی هستند. این مقاله به بررسی جزئیات این آزمونها، مزایا و معایب آنها و کاربردهای عملی شان می پردازد. نتایج این مطالعه می تواند در صنایع غذایی ، دارویی و آرایشی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

فعالیت زیستی ، ظرفیت آنتی اکسیدانی ، تست های بیوشیمیایی ، صنایع غذایی