بررسی اثربخشی آموزش کفایت اجتماعی بر کاهش پرخاشگری و بهبود مهارت های ارتباطی رانندگان درون شهری شهر پیشوا

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش کفایت اجتماعی بر کاهش پرخاشگری و بهبود مهارت های ارتباطی رانندگان درون شهری شهر پیشوا انجام شد. این پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیشآزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از جهت روش، نیمه آزمایشی و متشکل از دو گروه مقایسه همراه با جایگزینی تصادفی، پیش آزمون، پس آزمون (۱۰ جلسه) بود. در این پژوهش «آموزش کفایت اجتماعی» متغیر وابسته در نظر گرفته شده و اثربخشی آن بر هر کدام از «پرخاشگری و مهارت های ارتباطی» به عنوان متغیرهای وابسته مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که بین رانندگان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیر وابسته (پرخاشگری) تفاوت معنی داری وجود دارد (P < ۰.۰۰۰۱ و F = ۳۴۰.۸۸). میزان تاثیر یا تفاوت برابر با ۳۷.۸۷ است. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که بین گروه آزمایش و گروه کنترل از لحاظ سطح پرخشگری تفاوت معنی داری وجود دارد. در واقع آموزش کفایت اجتماعی با ضریب ۳۷.۸۷ تاثیر مثبت و معناداری بر کاهش پرخاشگری رانندگان داشت. لذا فرض صفر رد می شود. در واقع می توان گفت که برگزاری بر نامه های آموزشی کفایت اجتماعی با سطح اطمینان ۹۵% و بر کاهش میزان پرخاشگری رانندگان اثربخش بوده است. با کنترل پیش آزمون سطح معنی داری، بیانگر آن است که بین رانندگان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ میزان مهارت های ارتباطی تفاوت معنی داری وجود دارد (P < ۰.۰۰۰۱ و F = ۶۸۳.۱۵۹). لذا فرض صفر رد می شود. آموزش کفایت اجتماعی با ضریب ۷۵.۹۰ بر بهبود مهارت های ارتباطی رانندگان اثر بخش بوده است. در واقع می توان گفت که برگزاری برنام های آموزشی کفایت اجتماعی با سطح اطمینان ۹۵% و تاثیر معناداری بر بهبود مهارت های ارتباطی رانندگان دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش کفایت اجتماعی ، پرخاشگری ، بهبود مهارت های ارتباطی ، رانندگان درون شهری