کاربست دانش بومی در روشهای استحصال آب باران و مقایسه آن با روشهای جدید

استحصال آب باران تقریبا جزء جدا نشدنی تمدن بشری و بلکه یکی از عوامل اصلی تعیین سکونتگاه برای نوع بشر بوده است. در این پژوهش به روش مطالعات کتابخانه ای دانش بومی با روشهای امروزی استحصال آب به صورت مختصر مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در روش های بومی به تجربه و براساس مشاهدات و تحقیقات انجام شده مشاهده می گردد که کمترین آسیب متوجه پیرامون سطوح آبگیر و به طور کل محیط زیست شده است. در مقابل برخی اقدامات و پروژه ها از جمله احداث سدهای عصر حاضر به عنوان اصلی ترین ابزار تقریبا جدید جهت مهار و استحصال آب باران بیشترین صدمه را به محیط زیست که نمونه بارز آن تالاب هورالعظیم می باشد، وارد نموده و اکوسیستم پیرامون خود را به نابودی کشانده است. یکی از راهکارهای مناسب در راستای اصلاح سیاست های حکمرانی بر آب و به خدمت گرفتن دانش و فن آوری جدید در ارتقای کارآیی دانش بومی و روش های سازگار با شرایط اجتماعی و جغرافیایی کشور است. در همین ارتباط مشارکت واقعی جامعه بهره بردار به خصوص در حفاظت از منابع پایه آب و خاک و احیای آبخانه ها و اقداماتی مانند احداث بندسرها و... می باشد. بنابراین از جنبه حمایتی و ارتقای اثربخشی شایسته و بایسته است که ضمن اصلاح و ترمیم ساختاری و تشکیالتی در چارچوب مدیریت جامع منابع آب، آموزش و ترویج، مهارت افزایی جوامع بهره بردار سیستم های استحصال آب باران، پیگیری و پشتیبانی نهادی و قانونی از سوی دستگاه های متولی و تقنی نی صورت گیرد.

کلیدواژه ها:

بندسار ، تالاب ، سطوح آبگیر ، سد