مقایسه رضایت شغلی منابع انسانی بر اساس متغیرهای شخصی و شغلی

رضایت شغلی نوعی احساس مثبت فرد به شغل، روابط حاکم بر محیط کار و حالتی متاثر از عوامل فرهنگی و اجتماعی است که باعث افزایش کارایی و نیز احساس رضایت فردی می شود. این تحقیق به منظور مقایسه رضایت شغلی منابع انسانی بر اساس متغیرهای شخصی و شغلی انجام شد. هدف این تحقیق از نوع کاربردی و روش اجرای آن توصیفی (پیمایشی) بود. محل اجرای پژوهش دانشگاه تربیت مدرس بود و بنابراین جامعه آماری تحقیق را کلیه کارمندان اداری دانشگاه فوق به تعداد ۹۷۱ نفر تشکیل دادند. حجم نمونه با استفاده از جدول کرجسی و مورگان ۳۰۱ نفر برآورد شد. روش نمونه گیری تصادفی ساده بود. ابزار پژوهش پرسشنامه رضایت شغلی دکتر پل اسپکتور (۱۹۸۵) Job Satisfaction Survey (JSS) با ۴۳ عبارت و ۹ مولفه حقوق، ارتقای مقام، مدیریت، مزایا، ضوابط و شرایط، همکاران، طبیعت کار و ارتباطات و مقیاس پرسشنامه شش گزینه ای بود. میزان پایایی پرسشنامه از طریق اجرای آلفای کرونباخ ۸۳/۰ به دست آمد. در بخش تجزیه و تحلیل داده ها به دلیل نرمال بودن داده ها که طی آزمون K-S مشخص شد از دو آزمون t مستقل و تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها به کمک نرم افزار آماری SPSS نشان داد که هیچ تفاوتی بین رضایت شغلی منابع انسانی دانشگاه تربیت مدرس بر اساس متغیرهای شخصی و شغلی وجود ندارد و رضایت شغلی در منابع انسانی دانشگاه تربیت مدرس در حد یکسان است.

کلیدواژه ها:

رضایت شغلی ، سرمایه های انسانی ، دانشگاه ، تربیت مدرس