تغییر کاربری تطبیقی میراث صنعتی، رویکردی براساس بازیافت انرژی

انتﻘال از دوران قبل از صنعتیشدن به دوره صنعتی در اواخر قرن نوزدهم و پس از آن عصر پساصنعت در انتهای دهه ۱۹۸۰ میلادی سبب شد برخی از شاخصترین تغییرات در طراحی شهری اتفاق بیفتد. با شدت یافتن آگاهیهای زیستمحیطی، مجموعههای صنعتی کاربری خود را در دل شهرها از دست دادند و فضاهایی متروک بر جای گذاشتند. از طرفی در همین دوره آثار بهجایمانده از عصر صنعت ارزشمند شمرده شده و تحت عنوان میراث صنعتی شایسته حفاظت شد. بنابراین آنچه که در ابتدا یک تهدید بنظر میرسید، اکنون فرصتی را به همراه داشت. بناهای صنعتی به دلیل ویژگیهای خود میتوانند فرصتی برای تغییر باشند. بهکارگیری مجدد آنها در عین حفاظت از میراث و حفظ ارزشهای اجتماعی و فرهنگی؛ پایداری اقتصادی و زیستمحیطی را بهدنبال خواهد داشت. بهطور ویژه تغییرکاربری تطبیﻘی میراث صنعتی، از منظر بهرهوری و ذخیره انرژی نهادینه و نیز همسو با مفهوم پایداری مزایایی را به دنبال دارد که هدف مﻘاله حاضر برجستهکردن آنها است. به این منظور پژوهشی از نوع کیفی و توصیفی با روش مطالعه کتب، مﻘالات، اسناد و منشورهای مرتبط و بر مبنای استدلال منطﻘی به انجام رسیده است. با توجه به نتایج بهدستآمده، در گام اول مداخله بهبودبخشی برای افزایش کارآیی انرژی و در گام دوم فرآیند تغییر کاربری تطبیﻘی بهدلیل قابلیت تطبیقپذیری بناهای صنعتی منجر به استفاده مجدد از انرژی نهادینه و کاهش انتشار کربن میشود.

کلیدواژه ها:

Industrial Heritage ، Adaptive Reuse ، Sustainability ، Embodied Energy ، Energy Recycle ، میراث صنعتی ، تغییرکاربری تطبیﻘی ، پایداری ، انرژی نهادینه ، بازیافت انرژی