اثر شوری زیستگاه های مختلف بر بافت کلیه بچه ماهیان سفید (Rutilus frisii ) انگشت قد

مهاجرت ماهیان به دریا مستلزم کسب توانایی تنظیم اسمزی در مواجهه با شوری است و تغییر در ساختار و عملکرد بسیاری از اندام ها از جمله کلیه در توسعه این فرایند دخیل است. در این مطالعه تغییرات کمی و کیفی بافت کلیه بچه ماهیان سفید (Rutilus  frisii) در مواجهه با شوری آب ناحیه مصبی و ساحلی دریای خزر بررسی شد. سه گروه وزنی ۵/۰، ۱ و ۵/۱ گرم از بچه ماهیان در ناحیه ساحل کیاشهر به مدت ۱۰ روز در سه محیط طبیعی رودخانه (آب شیرین)، مصب (۷-۶ در هزار) و ساحل دریای خزر (۱۲-۱۱ در هزار) تیمار شدند. در ابتدا (ساعت صفر) و انتهای آزمایش (۲۴۰ ساعت) تعداد ۶ بچه ماهی از هر گروه وزنی در هر تیمار صید شد و پس از تشریح و جداسازی بافت کلیه، مساحت و قطر گلومرول و کپسول بومن اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که ۲۴۰ ساعت پس از ورود به سه تیمار، با افزایش شوری اندازه تمام شاخص های بافتی کلیه به طور معنی داری کاهش یافت (۰۵/۰>P)، به طوری که میزان این کاهش در وزن های ۱ و ۵/۱ گرم به طور معنی داری بیشتر از گروه ۵/۰ گرم بود (۰۵/۰>P). تغییرات کیفی شامل کاهش وسعت لوله های پیچیده نزدیک و دور پس از مواجهه با شوری در هر سه گروه وزنی مشاهده شد. کاهش اندازه گلومرول در دو محیط لب شور مصب و ساحلی می تواند به این علت باشد که نوشیدن دائمی آب در این دو محیط سبب می شود یون های کافی در اختیار بدن قرار بگیرد و نیازی به گلومرول های وسیع برای فیلتراسیون نباشد. در مطالعه حاضر، دو وزن ۱ و ۵/۱ گرم قادر به سازش با شرایط افزایش در شوری محیط به هنگام رهاسازی و قرار گرفتن در محیط های مصبی و ساحلی دریای خزر هستند.

کلیدواژه ها:

تنظیم اسمزی ، دریای خزر ، کپسول بومن ، گلومرول ، ماهی سفید