بررسی تطبیقی مولفه ریا و دوگانگی رفتاری در شعر سیمین بهبهانی و حسین منزوی

از بین شاعران ادبیات غنایی دوره معاصر که تاثیر بیشتری در تحول دیدگاه های شعر داشتند، می توان به سیمین بهبهانی و حسین منزوی اشاره کرد. آنچه که در این جستار مطرح است بعد اجتماعی شعر غنایی بوده و نوع اندیشه این دو شاعر را آشکار می سازد. از این رو، دوگانگی رفتاری و ریاکاری که موجب فریب اذهان می شود، از جمله مولفه هایی هستند که شاعران ضمن نقد، از آنها دوری جسته اند. مقاله حاضر به روش توصیفی- تحلیلی و رویکرد تطبیقی سعی دارد نشان دهد که دو شاعر از چه نوع ریاکاری سخن گفته اند؟ شناخت نشانه های این صفات می تواند انسان را در چگونگی برخورد با این افراد یاری کند و بررسی اشعار دو شاعر عاملی برای دستیابی به قدرت اجتناب از آنهاست. در این میان سیمین به طور مستقیم و با تعدد و تنوع بیشتری این رذیله را مطرح کرده است؛ در حالی که منزوی تلاش می کند تا تعهد اجتماعی را عاطفی تر لحاظ کند. آنچه را که هر دو شاعر توانسته اند براساس موازین اخلاقی به مخاطب نشان دهند، کاربرد واژه نقاب، افسون، پتیارگی و فریب بوده که در ترادف با ریا به طور یکسان به کار رفته است.

کلیدواژه ها:

اخلاق اجتماعی ، ریاکاری ، دوگانگی رفتاری ، سیمین بهبهانی ، حسین منزوی