تحقق پذیری سیاست های بهسازی و نوسازی در محلات شهر تهران با رویکرد عملگرا (مطالعه موردی: محله ولیعصر تهران)

همزمان با توسعه شهرنشینی بخش هایی از شهرها به تدریج نادیده گرفته شده و دچار فرسودگی می شوند. تشدید فرسودگی بافت های شهری به همراه تغییرات و تحولات در نظریه ها، رویکردها و طرح های نوسازی و بهسازی چالش های متعددی را برای مدیران و برنامه ریزان شهری ایجاد کرده است. در این راستا، بازآفرینی شهری به عنوان یک رویکرد جامع برای اصلاح و بهبود نواقص رویکردهای گذشته مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، اجرای سیاست های بهسازی و نوسازی در عمل با چالش هایی مواجه است که عمدتا ناشی از پیچیدگی موضوع، تعارضات زمینه ای و فاصله میان نظریه و عمل می باشد. هدف این پژوهش بررسی عوامل موثر بر تحقق پذیری سیاست های نوسازی و بهسازی در محله ولیعصر تهران است. برای دستیابی به این هدف ابتدا به بازخوانی ادبیات نظری مربوط به بهسازی و نوسازی شهری، پراگماتیسم و تحقق پذیری پرداخته و پس از تدوین چارچوب نظری با بهره گیری از روش های تحلیلی و تطبیقی، معیارها و شاخص های مربوطه استخراج گردید. اطلاعات زمینه محور از طریق مصاحبه با ذی نفعان اصلی جمع آوری، کدگذاری و با استفاده از تحلیل شبکه ارزیابی گردید. نتایج پژوهش نشان می دهد که در محله ولیعصر تهران موانع اصلی تحقق پذیری شامل کیفیت پایین ساخت، تعارضات میان ذینفعان، ضعف در مدیریت و نظارت ، عدم انعطاف پذیری و نیازمحوری ، طولانی شدن زمان ساخت، مشکلات تامین مالی و اسکان موقت ساکنان و عدم کارایی دفاتر توسعه محلی می باشد. در نهایت مدل پیشنهادی عمل گرا مبتنی بر چهار معیار اصلی شامل کیفیت برنامه نوسازی و بهسازی، کیفیت مدیریت، ارزیابی و نظارت،کیفیت عملکرد پیمانکاران و کیفیت مشارکت ارائه شد.

کلیدواژه ها:

نوسازی و بهسازی شهری ، عملگرایی ، تحقق پذیری ، شهر تهران