بررسی تاثیر برنامه ریزی مشارکتی بر توسعه شهری با توجه ویژه به مسائل آب

رویدادهای آب و هوایی شدید (موج گرما، بارش های شدید، سیل و خشکسالی) بیشترین تاثیرات را در شهرها ایجاد می کنند. تاب آوری شهری باید توانایی شهرها برای مقابله با اثرات تغییرات آب و هوایی را در نظر بگیرد. افزایش آگاهی و راه حل های مبتنی بر طبیعت نیز به عنوان اقدامات سازگاری موثر و مقرون به صرفه ذکر شده است، در حالی که موفقیت این راه حل ها به شدت وابسته به زمینه است و نظارت و ارزیابی بهبود یافته به فوریت مورد نیاز است. یعنی افزایش آسیب پذیری شهری در برابر تغییرات آب و هوایی به دلیل ایجاد دشت های سیلابی، آب بندی تدریجی سطح یا کاهش مقادیر فضای سبز باید راه را برای طراحی شهری مسئولانه تر هموار کند. بنابراین، برای کاهش اثرات منفی شهرنشینی، یک استراتژی امیدوارکننده، اجرای سیستم های مدیریت آب پایدار شهری است. ارتقای توسعه پایدار شهری مستلزم توسعه ابزارهای برنامه ریزی انعطاف پذیر، فراگیر و میان رشته ای است. در این زمینه، رویکردهای موجود از بالا به پایین یعنی جایی که استراتژی ها و سیاست ها توسط دولت یا ادارات مرکزی تعریف می شوند، نتوانسته اند به هدف خود دست یابند، زیرا نظرات بسیاری از ذینفعان و تنوع گسترده دارایی های محلی را در نظر نمی گیرند. بدین ترتیب، رویکردهای پایین به بالا، مبتنی بر مشارکت ذینفعان، می توانند موفق باشند، زیرا امکان جهش از سازمان های مدیریت مدار به سمت کاربرمحور را فراهم می کنند.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی مشارکتی ، توسعه شهری ، مدیریت آب پایدار