بررسی اثربخشی آموزش خودتعیین گری بر خوش بینی، معناگرایی و تاب آوری شناختی جوانان وابسته به مواد مخدر

این مقاله به بررسی اثربخشی آموزش خودتعیین گری بر خوش بینی، معناگرایی و تاب آوری شناختی جوانان وابسته به مواد مخدر می پردازد. اعتیاد به مواد مخدر یکی از چالش های جدی اجتماعی و بهداشتی در جوامع معاصر است که تاثیرات منفی عمیقی بر زندگی فردی و اجتماعی جوانان دارد. در این راستا، آموزش خودتعیین گری به عنوان یک رویکرد نوین در توانمندسازی افراد، می تواند به بهبود وضعیت روانی و اجتماعی جوانان وابسته به مواد کمک کند. این مطالعه با استفاده از یک طرح تجربی و با نمونه گیری تصادفی از جوانان وابسته به مواد مخدر در یک مرکز درمانی، به بررسی تاثیر آموزش خودتعیین گری بر سه متغیر خوش بینی، معناگرایی و تاب آوری شناختی پرداخته است. در این تحقیق، شرکت کنندگان در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت آموزش های خودتعیین گری قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. ابزارهای اندازه گیری شامل پرسشنامه های استاندارد خوش بینی، معناگرایی و تاب آوری شناختی بودند. نتایج نشان داد که آموزش خودتعیین گری تاثیر معناداری بر افزایش خوش بینی و معناگرایی و همچنین بهبود تاب آوری شناختی در جوانان وابسته به مواد مخدر دارد. به طوری که گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل، در این سه متغیر به طور معناداری بهبود یافته بودند. این یافته ها نشان دهنده این است که آموزش خودتعیین گری می تواند به عنوان یک مداخله موثر در برنامه های درمانی و توانمندسازی جوانان وابسته به مواد مخدر مورد استفاده قرار گیرد. در نهایت، این مقاله بر اهمیت توسعه برنامه های آموزشی مبتنی بر خودتعیین گری تاکید می کند و پیشنهاد می دهد که این رویکرد در سیاست گذاری های اجتماعی و بهداشتی برای حمایت از جوانان در مسیر بهبودی و بازتوانی بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

خودتعیین گری ، خوش بینی ، تاب آوری شناختی ، مواد مخدر ، جوانان