شخصیت پردازی در داستان های کودک

داستان یکی از پرکاربردترین انواع ارائه ی ادبیات کودک به مخاطب است که سبب هم ذات پنداری، لذت بخشی، کسب تجربه، رشد شناختی، زبانی و اخلاقی کودک می شود. شخصیت یکی از مهمترین عناصر موجود در داستان است که در واقع فاعل اصلی اتفاقاتی است که در داستان اتفاق می افتد و شخصیت پردازی صورت گرفته در داستان موجب ارتباط گیری مخاطب با داستان می گردد. لذا تاثیرپذیری به علت اصل هم ذات پنداری در کودکان بیشتر از سوی شخصیت های داستان اتفاق می افتد و توجه به همین مهم توجه به شخصیت پردازی و تاثیر توجه به شخصیت ها در انتقال معنا به مخاطب را بر ما روشن می کند. لذا در این پژوهش در پی آن هستیم که به شیوه ی توصیفی-تحلیلی به بررسی نحوه ی شخصیت پردازی در آثار کودک و نوجوان بپردازیم. از پژوهش ها چنین برمی آید شخصیت و نحوه ی پرداخت شخصیت در داستان های کودک سبب انتقال معنای متفاوتی به کودک می گردد لذا بهره گیری از پدیده های طبیعی و یا خیالی به عنوان شخصیت اصلی و یا مکمل برای پیشبرد داستان نگاه و روحیه ی خلاق کودک را بیش از پیش ارضاء مینماید و برای کودک مخاطب داستان جذابیت ایجاد می کند. تعامل بین انواع شخصیت های انسانی، حیوانی و اشیاء و به کارگیری شخصیت کودک فعال و پویا و یا همراهی به دور از کنترل یا تجویز ، عدم تکرار کلیشه های جنسیتی در پرداخت شخصیت ها و یا عدم حضور بزرگسال سبب می شود شخصیت کودک مجال تفکر و تصمیم گیری رفتار درست را بیشتر پیدا می کند.

کلیدواژه ها:

ادبیات کودک ، داستان ، شخصیت ، شخصیت پردازی