بررسی اندیشه های مولانا از نگاه عرفانی

مولانا اندیشمند، فیلسوف و عارفی است که در راه عشق به خداوند هیچ حد و مرزی نمی شناسد و خویشتن را یکسره در دریای بیکران عشق حقیقی حل نموده است. قرن چهارم را میتوان مبدا تلاقی عرفان اسلامی و ادبیات فارسی دانست؛ اما در قرن ششم، برای نخستین بار «سنایی» با سرودن اشعار زاهدانه و تعلیمی، به طور جدی مباحث عرفانی را در قالب های شعری مثنوی و قصیده جای داد و پس از وی، «عطار» با کلام عارفانه ی خود، سبب استمرار این مسیر گردید. با تمامی این تفاسیر، بدون شک نقطه ی اوج تبلور مباحث عرفانی در شعر فارسی را در اشعار عرفانی مولانا میتوان دید. جلال الدین محمد ابن محمد ابن حسین بلخی، شاعر مشهور ایرانی است که در دوارن حیات به نامه ای «جلال الدین»، «خداوندگار» و «مولانا خداوندگار» خوانده میشد و در قرن های بعد از وفاتش تا به امروز، با القاب «مولانا»، «مولوی»، «رومی» و … از او یاد میشود. برخلاف تقریبا همه ی دیگر بزرگان شعر و ادب ایران که اطلاعات بسیار اندکی از نام و نشان و زندگیشان برجای مانده است، زندگینامه ی مولانا مشحون از اطلاعات نسبتا جامع و درخور اعتمادی است که خوشبختانه به همراه تمامی آثار او، در گذر زمان از دست برد حوادث مصون مانده اند. با توجه به اهمیت موضوع مقاله حاضر با روش مروری کتابخانه ای ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

مولانا ، اندیشه ، اشعار ، عرفان