بررسی ادبیات فرانسه پیش از انقلاب و پس از انقلاب فرانسه
سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 127
فایل این مقاله در 16 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
AZTCONF04_039
تاریخ نمایه سازی: 29 بهمن 1403
چکیده مقاله:
ادبیات فرانسه قبل از انقلاب (۱۷۸۹-۱۷۱۵) با آرمان های روشنگری شکل گرفت که بر عقل، عدالت اجتماعی، آزادی و سکولاریسم متمرکز بود. نویسندگانی مانند ولتر، ژان ژاک روسو و دنیس دیدرو از نهادهایمذهبی انتقاد کردند و عقلانیت علمی، آزادی فردی و تفکر انتقادی را ترویج کردند. نوشته های انها از جمله نقدهای الهام گرفته از اشعار آنها از دین و دفاع از عقل، منعکس کنندە شور و شوق فکری آن زمان بود. نویسندگان اصلی این دوره عبارتند از: ولتر، ژان ژاک روسو و مونتسکیو که، روح قوانین او بر اصلاحات سیاسی از جمله قانون اساسی فرانسه و ایالات متحده تاثیر گذاشت. تمرکز روشنگری بر عقل، نقد سنت، و حمایت از سکولاریسم بر ایده های انقلابی در مورد آزادی، برابری و برادری تاثیر گذاشت. ادبیات پس از انقلاب به رمانتیسم تبدیل شد، پاسخی به عقل گرایی روشنگری نویسندگانی مانند ویکتور هوگو، آلفرد دو موسه و الکساندر دوما. آنان احساسات، تخیل و طبیعت متعالی را جشن گرفتند. رمانتیسم بر فردگرایی، شورش علیه قراردادها و تمرکز بر بیان شخصی تاکید داشت. اشعار هوگو مانند، شرقی، پرتوها و سایه ها این آرمان ها را در بر می گیرد و عظمت طبیعت و انعطاف پذیری روح انسان را به تصویر می کشد. انقلاب فرانسه (۱۷۹۹-۱۷۸۹) نیز تاثیر قابل توجهی بر ادبیات گذاشت و آثاری الهام بخش که آرمان های آزادی و برابری و همچنین هرج و مرج اجتماعی را که پس از آن در پی داشت بررسی می کرد. جنبش رمانتیک قواعد کلاسیک سختگیرانه دوران پیش از انقلاب را رد کرد و از عبارات روانتر و دارای بار عاطفی بیشتر طرفداری کرد. در این مقاله که به روش توصیفی – تحلیلی انجام شد، یافته های آن نشان داد، قبل از انقلاب ادبیات ساختارمند، پیرو اشکال کلاسیک بود و به مضامین جهانی شرافت و فضیلت میپرداخت. نویسندگان هنجارهای اجتماعی را با استفاده از طنز و نمایش نقد کردند، مانند نمایشنامه های مولیر. بعد از انقلاب ادبیات شخصی و سیاسی شد. مضامین آزادی، عواطف انسانی و مبارزه فردی با ظلم غالب بود. این تغییر در شعر (با مضامین جنگ، مقاومت و انقلاب) و تئاتر (با آثاری مانند عروسی فیگارو که نماد نقد اقتدار است) دیده شد. ادبیاتی که پس از انقلاب پدیدار شد، زمینه ساز جنبش های بعدی شد. تمرکز را از مضامین اشرافی به تجربیات مردم عادی تغییر داد، ادبیات را دموکراتیک کرد و اشکال روایی متنوع تری را معرفی کرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
رضا روستائی
دانشجوی کارشناسی دانشگاه فرهنگیان همدان،ایران
الیاس قادری
مدرس دانشگاه فرهنگیان، پردیس شهید مقصودی همدان