فرهمندی شاهان غزنوی در اشعار مدحی شاعران عصر نخست غزنوی(فرخی، عنصری، منوچهری)

مدایح، بخش قابل توجهی از ادبیات فارسی خصوصا تا قرن ششم. را تشکیل می دهند. برخلاف تصور ظاهری، که مدایح، تنها دربردارندە تملق و چاپلوسی و مداهنه در حق صاحبان قدرت و حاکمان زر و زور است، این اشعار هم به نوعی بیان کنندە آرمانشهر ذهنی شاعران است؛ در واقع شاعر با توصیف ممدوح به برخی صفات و ویژگی ها؛ مثل: شجاعت، عدالت، هیبت، سخاوت و ... روشن می سازد که در اندیشه خود چه ویژگی های آرمانی برای ممدوح که اغلب حاکمان و امیران و وزیران هستند متصوراست؛ بنابراین شاعرمدیحه سرا، حاکم آرمانشهر ذهنی خود را آن گونه که آرزو دارد در لابلای اشعار خویش به تصویر میکشد و مجسمه ای از حاکم آرمانی مدنظر خود را برای مخاطبان به نمایش میگذارد؛ اگرچه ممکن است که ممدوح، در جهان واقع، متصف به آن ویژگی ها و خصائل نباشد. هدف این رساله بیان صفت فرهمندی پادشاهان غزنوی و برخورداری از مقام ظل اللهی در مدایح شاعران دوره نخست غزنوی با تکیه بر اشعار فرخی، عنصری و منوچهری است.