ارزیابی نرخ فرسایش داخلی خاک رس واگرای تثبیت شده با لیگنوسولفونات و تسلیح شده با الیاف پلی پروپیلن

خاک های واگرا، خاک هایی رسی هستند که در آبهای با غلظت پایین نمک به راحتی شسته شده و فرسایش می یابند. واگرایی یک پدیده فیزیکی -شیمیایی می باشد که از یک نقطه با تمرکز جریان آب شروع شده و به تدریج گسترش پیدا می کند. نکته حائز اهمیت در رابطه با اصلاح خاک های مساله دار استفاده از تثبیت کننده های نوین و سازگار با محیط زیست به جای تثبیت کننده های سنتی می باشد. تکنیک به کار گرفته شده در این تحقیق جهت اصلاح خاک های واگرا استفاده همزمان از فرآیند تثبیت با لیگنوسولفونات وتسلیح با الیاف پلی پروپیلن می باشد. در این راستا ابتدا نمونه های تهیه شده از خاک واگرا با افزودن درصدهای وزنی مختلف لیگنوسولفونات و الیاف پلی پروپیلن به طور همزمان تثبیت و تسلیح و سپس برای زمان های مختلف ، عمل آوری گردیدند. آنگاه پتانسیل واگرایی ، نرخ فرسایش و مقاومت فشاری نمونه های تهیه شده، با کمک آزمایش های پین هول، فرسایش و تک محوری مورد ارزیابی آزمایشگاهی قرار گرفتند. نتایج نشان می دهند که با افزودن لیگنوسولفونات و الیاف پلی پروپیلن و با افزایش در زمان عمل اوری از پتانسل واگرایی نمونه ها کاسته و بر میزان مقاومت در برابر فرسایش و مقاومت فشاری تک محوری نمونه ها افزوده می شود. لذا با استفاده همزمان از فرایند تثبیت که پدیده ای شیمیایی است و فرایند تسلیح که پدیده ای فیزیکی هست می توان به صورت توام مقاومت در برابر فرسایش و مقاومت مکانیکی خاک های واگرا را بهبود داد. ضمن آنکه تکنیک توام تسلیح و تثبیت باعث کاهش رفتار شکنندگی خاک هایی می شود که به تنهایی و با مواد سنتی نظیر آهک و سیمان تثبیت گردیده اند.

کلیدواژه ها:

فرسایش داخلی ، خاک رس واگرا ، لیگنوسولفونات ، الیاف پلی پروپیلن .