ارزیابی نظام اشتغال باشندگان شهرک سعدی شیراز براساس توانمندسازی و رهیافت مدیریت شهری

بیان مسئله: نخستین اجتماع های محلی غیررسمی در جنوب شیراز تمرکز یافتند و با افزایش مداوم جمعیت مهاجر، مناطق مسکونی مرتبط وارد فرایند گسترش کالبدی و تبدیل به شهرک شدند که یکی از آنها، شهرک سعدی در شمال شرق شهر است. مهاجران کم درآمد در هنگام ورود به این شهرک، با توجه به توان اجتماعی اقتصادی و بنا به محدودیت های ساختاری برای جذب و فعالیت در بخش قانونی، به طور عمده در شکل غیررسمی در بیرون از محدوده قانونی و رسمی شهر اسکان یافته اند. هدف:  هدف از تحقیق، ارزیابی نظام اشتغال در میان ساکنان این محله بر اساس رویکرد توانمندسازی و مدیریت شهری است. روش: جامعه آماری تحقیق شامل ۱۱ متخصص مدیریت شهری و ۵۵ هزار نفر ساکنان بالای ۱۸ سال در شهرک سعدی است. برای تعیین حجم نمونه از فرمول کوکران استفاده و با توجه به سطح نرمال ۹۵%، تعداد ۳۸۴ به دست آمد که روایی آن از سوی متخصصان مذکور تایید و پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ به مقدار ۸۲/۰ مورد پذیرش قرار گرفت. برای تحلیل داده ها از آمار استنباطی و مدل سازی معادلات ساختاری و برای شناسایی عوامل موثر بر توانمندسازی نیز شیوه تحلیل محتوا به کار رفته است. یافته ها و بحث: مشاغل ساکنان شهرک سعدی در گروه های "کشاورزی شهری، مشاغل خانگی، پیک موتوری، دست فروشی، نیروی خدماتی، کارگری، جرایم سازمان یافته و سایر" تقسیم شده است. مقادیر ضریب معناداری ترویج مهارت آموزی بر ترویج مشاغل خانگی و توسعه کشاورزی شهری نشان می دهد که مقدارp کوچک تر از ۰۵/۰ و مقدارT بزرگ تر از ۹۶/۱ است و بنابراین تاثیر مثبت و معناداری دارد و تقریبا قوی هست. همچنین بررسی مقادیر ضریب معناداری مساعدت سازمان ها بر ترویج مشاغل خانگی و توسعه کشاورزی شهری نشان می دهد که مقدارp  کوچک تر از ۰۵/۰ و مقدارT بزرگ تر از ۹۶/۱ است و بنابراین تاثیر مثبت و معناداری دارد و تقریبا قوی است. نتیجه گیری: ترویج مهارت آموزی و مساعدت سازمان ها با ترویج مشاغل خانگی و توسعه کشاورزی شهری، موجب ایجاد شغل و درآمدزایی بیشتر می شود. ترویج مهارت آموزی و رشد مهارت های کسب وکار ازجمله مولفه های توسعه این محله کم برخوردار شهری است و بزرگ ترین دستاورد آن برقراری سطحی از رفاه و افزایش امید به زندگی در میان گروه های هدف و استفاده نیروی انسانی بالقوه با هدف درآمدزایی می باشد. نکات برجسته: در میان باشندگان سکونتگاه های غیررسمی نوعی احساس کمبود، محرومیت و حقارت وجود دارد که ریشه اصلی آن به آمدوشد روزانه افراد به شهرها و مشاهده امکانات شهری و شهرنشینی باز می گردد.