بررسی ارتباط بین بهزیستی ذهنی و کفایت اجتماعی با نقش میانجی تنهایی اجتماعی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS)

هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط بین بهزیستی ذهنی و کفایت اجتماعی با نقش میانجی تنهایی اجتماعی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) شهر اردبیل بود. با توجه به اینکه محقق از نتایج تحقیق به صورت مستقیم می تواند استفاده کند، لذا تحقیق از منظر هدف کاربردی بود. علاوه بر این، داده های این تحقیق همگی عینی (کمی) بود و لذا از منظر ماهیت نیز تحقیق کمی بود. از نظر روش اجرا هم تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی (مدل معادلات ساختار) بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهرستان اردبیل در سال ۱۴۰۲ بودند که تعداد آنان در حدود ۲۴۰۰ نفر بود. با توجه به اینکه حجم جامعه آماری در حدود ۲۴۰۰ نفر بود لذا به استناد فرمول کوکران تعداد ۳۳۱ نفر با استفاده از روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس به عنوان نمونه آزمودنی ها انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها مقیاس بهزیستی ذهنی کییز، اشموتکین و ریف (۲۰۰۳)، پرسشنامه احساس تنهایی اجتماعی عاطفی بزرگسالان (SELSA-S) و پرسشنامه کفایت اجتماعی فلنر (۱۹۹۰) بودند. یافته ها حاکی از آن هستند که بهزیستی ذهنی به صورت مستقیم و به صورت غیرمستقیم با میانجی گری تنهایی اجتماعی می تواند با کفایت اجتماعی رابطه داشته باشد (sig<۰.۰۵). در نهایت می توان نتیجه گرفت که با بهبود بهزیستی ذهنی و کاهش تنهایی اجتماعی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS) می توان کفایت اجتماعی آنان را نیز افزایش داد.

کلیدواژه ها:

بهزیستی ذهنی ، کفایت اجتماعی ، تنهایی اجتماعی ، بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (MS)