تاثیر مولفه های حکمت (بر اساس مکتب برلین) بر رهبری تحولگرا: با نگاهی به نقش منفی خودشیفتگی

حکمت حل مشکلات همراه با دانش و تجربه های مفید با لحاظ کردن فضیلت در موقعیت ­های ویژه به منظور رسیدن به خیر عمومی و همگانی است. مکتب برلین در تعریف حکمت بر دانش تخصصی به منظور قضاوت و توصیه درباره مشکلات پیچیده و اقدامات اساسی زندگی تاکید می کند؛ بنابراین، رسیدگی به مشکلات اساسی زندگی از نگاه حکمت ضرورتی است که باید بررسی شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر حکمت از نگاه مکتب برلین و همچنین، نقش خودشیفتگی بر رهبری تحول­گرا انجام شده است. پژوهش حاضر مبتنی بر فلسفه اثبات­ گرایی با رویکرد استقرایی است. روش پژوهش از نوع پیمایشی در یک مقطع زمانی مشخص بوده است. جامعه آماری پژوهش کارکنان ادارات دولتی شهر ملایر به تعداد ۸۷۰ نفر بود و حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان، به روش در دسترس، ۲۶۶ نفر انتخاب شد. برای بررسی فرضیه ­ها، از پرسشنامه مطابق طیف لیکرت استفاده شد. پایایی ابزار با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ و اعتبار سازه آن با استفاده از نرم ­افزار اسمارت پی ال اس تایید شد. همچنین، تجزیه و تحلیل یافته ­ها با استفاده از نرم ­افزار اسمارت پی ال اس و الگوی تحلیل مسیر انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد متغیرهای حکمت از نگاه مکتب برلین، یعنی دانش واقعی غنی درباره زندگی، دانش رویه ­ای غنی درباره زندگی، بسترگرایی طول عمر، نسبیت ارزش ها و اولویت ­های زندگی، تشخیص و مدیریت عدم اطمینان، بر رهبری تحولگرا اثری معنا­دار دارند. همچنین، خودشیفتگی بر رهبری تحول­گرا اثری منفی و معنادار داشت؛ بنابراین، می ­توان گفت حکمت با تحول عجین و مرتبط است و یکی از راه ­های تحول در سازمان ­ها می­ تواند استفاده از سازه حکمت باشد؛ البته در صورتی که خودشیفتگی در آن راه پیدا نکند.

کلیدواژه ها:

حکمت ، خودشیفتگی ، مکتب برلین ، رهبری تحول گرا