مطالعه بیان ژن فنیل آلانین آمونیالیاز(PAL) در مقاومت درختان سیب به شانکر اروپایی در جهت کاهش تاثیرات زیست محیطی مواد شیمیایی

سال انتشار: 1403
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 104

فایل این مقاله در 5 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

GIICONF02_056

تاریخ نمایه سازی: 15 بهمن 1403

چکیده مقاله:

یکی از عوامل آلودگی های زیستی استفاده بی رویه از سموم شیمیایی است که سلامتی انسان را تهدید می کند. استفاده از سموم شیمیایی جهت کاهش جمعیت عوامل بیماری زا در باغ ها و مزارع رواج دارد که در هوا ، آب و خاک رها می شوند و می توانند بر سلامت انسان و اکولوژی تاثیر بگذارند. در صورت عدم وجود اقدامات مدیریتی مناسب، خطر قابل توجهی برای سلامت انسان و محیط زیست ایجاد خواهند کرد. شانکر سیب اروپایی با عامل بیماری زای Neonectria ditissima یکی از مخرب ترین بیماری های سیب در سراسر جهان است. این قارچ در طول سال از طریق زخم وارد گیاهان می شود و یک تهدید بزرگ برای تولید سیب است که به درختان آسیب می رساند و کنترل این بیماری با استفاده از مواد شیمیایی اندکی امکان پذیر است. از آنجا که مقاومت جزئی در برابر شانکر اروپایی در سیب تحت کنترل چند ژنی است و اساس مولکولی مقاومت در این بیماری به خوبی درک نشده است، در این تحقیق به بررسی جزییات ژن فنیل آلانین آمونیالیاز (PAL) پرداخته شده است. این ژن نقش مهمی در متابولیسم ثانویه فنیل پروپانوئید دارد، به طوریکه یکی از آنزیم های است که بیشترین مطالعه را با توجه به پاسخ های گیاهی به استرس زیستی داشته است. در این مطالعه رقم نیمه مقاوم جاناتان سیب با استفاده از تلقیح مصنوعی به بیماری شانکر آلوده گردید و سپس در فواصل زمانی مختلف نمونه برداری انجام شد. سپس RNA استخراج و پس از کنترل کیفی و کمی RNA کل استخراج شده، توالی یابی کل ژنوم به صورت Paired-End توسط شرکت ایلومینا و دستگاه توالی یاب Hiseq۲۰۰۰ انجام شد. براساس نتایج ژن های PAL۱ و PAL۲ سی روز بعد از آلودگی افزایش بیان نشان دادند. این یافته مبنای علمی برای بررسی بیشتر جهت درک عمیق تر مکانیسم های زیست شناسی و بیماری زایی این پاتوژن در ارقام مختلف سیب را هموار می سازد و امکان بکارگیری استراتژی های جدید برای مدیریت بیماری را فراهم می نماید که باعث کاهش استفاده از سموم شیمیایی می شود و در نهایت با مدیریتی هدفمند می توان بیماری را کنترل کرد.

نویسندگان

مرجان قاسم خانی

استادیار، پژوهشکده علوم محیطی، دانشگاه تحصیلات تکمیلی صنعتی و فناوری پیشرفته، کرمان ایران