بررسی چالش های حقوقی محیط زیست و هوای پاک

آلودگی هوا که با کشف آتش شروع و با گسترش جوامع انسانی افزایش یافت همچنان به عنوانیک عامل عمده زیانآور برای سلامت و حیات انسان شناخته شده است . در نیمه دوم قرن بیستم ، کشورها به این نتیجه رسیدند که مبارزه با این معضل فقط از طریق همکاری بین المللی اتفاق می افتد. گام بعدی ، پیدایش مفهوم »حق بر محیط زیست « به عنوانیک حق بشری در اعلامیه ۱۹۷۲ استکهلم می باشد. بعد از پذیرش این اعلامیه ، نه تنها بعضی از اسناد حقوق بشری ، »حق بر محیط زیست « را در کنار سایر حقوق بشر قرار دادند و بعضی از اسناد از ارتباط محیط زیست و حقوق بشر صحبت کردند، بلکه نهادهای نظارتی و قضایی حقوق بشری با ارائه تفسیر زیست محیطی از حقوق مندرج در اسناد حقوق بشری »حق بر محیط زیست « را به عنوانیک حق بشری تلقی نمودند. بنابراین اکنون در وجود »حق بر هوای پاک« به عنوان یک جزء از »حق بر محیط زیست « به صورتیک حق بشری مستقل تردیدی وجود ندارد. بعد از گذشت نیم قرن از تدوین اولین ضوابط مرتبط با آلودگی هوا قوای مقننه و مجریه اقدام به تصویب قاون هوای پاک در سال ۱۳۹۶ کردند. در پژوهش پیش رو و با بهره گیری از روش کتابخانه ای و نقد و بررسی محتوای کیفی قوانین و مقررات ناظر بر حقوق محیط زیست نویسندگان این مقال مترصد بررسی این موضوع چالش های حقوق محیط زیست و هوای پاک هستند و در نهایت به این نتیجه می رسیم که اقدامهای کشورها برای مبارزه با آلودگی هوا که سابقه بعضی از آنها به قرنها قبل باز می گردد و حداقل از اواسط قرن بیستم شدت و گسترشیافته ، هنوز به نتیجه مطلوب نرسیده و هنوز در بسیاری از شهرهای جهان میزان آلودگی هوا از استانداردهای تعریف شده جهانی فراتر می باشد.

کلیدواژه ها:

حقوق محیط زیست ، قانون هوای پاک ، آلودگی هوا ، قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا ، منابع آلاینده.