مدلیابی روابط ساختاری خودکشی با تاب آوری با میانجی گری خودشناسی انسجامی و مکانیزم دفاعی در دانش آموزان متوسطه دوم شهر ساری

هدف پژوهش حاضر مدلیابی روابط ساختاری خودکشی با تاب آوری با میانجی گری خودشناسی انسجامی و مکانیزم دفاعی در دانش -آموزان متوسطه دوم شهر ساری بود. پژوهش به لحاظ هدف کاربردی از نظر ماهیت توصیفی (غیر آزمایشی ) و طرح پژوهش ، همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل ۴۴۰ نفر از کلیه دانش آموزان متوسطه دوم شهر ساری که سابقه تلاش به خودکشی داشتند، بود. در این پژوهش برای تعیین حجم نمونه با توجه به تعداد متغیرهای مشاهده شده و تخصیص ضریب ۱۵ برای هر متغیر مشاهده شده و با احتساب احتمال وجود پرسشنامه های ناقص ۲۴۵ آزمودنی به عنوان حجم نمونه به روش خوشه ای انتخاب گردیدند. ابزار گردآوری دادههای تحقیق پرسش نامه خودکشی در نوجوانان - کیت ( ۱۹۸۴)، پرسشنامه تاب آوری کانر-دیویدسون (۲۰۰۳)، پرسشنامه خودشناسی انسجامی قربانی (۲۰۰۸) و پرسشنامه مکانیزمهای دفاعی آندروز ( ۱۹۹۶) بود. در تحلیل دادههای جمع آوری شده از روش رگرسیون چندگانه و الگوی معادلات ساختاری در نرم افزار ایموس نسخه ۲۳ استفاده شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد که بین تاب آوری ، خودشناسی انسجامی و مکانیزم دفاعی با خودکشی در دانش آموزان متوسطه دوم رابطه وجود دارد. همچنین بین تاب آوری با خودشناسی انسجامی و مکانیسم های دفاعی رابطه وجود دارد. نتایج نشان داد که خودکشی به صورت غیرمستقیم از طریق خودشناسی انسجامی و مکانیزم دفاعی با تاب آوری در دانش آموزان متوسطه دوم رابطه وجود دارد.

کلیدواژه ها:

خودکشی ، تاب آوری ، خودشناسی انسجامی ، مکانیزم دفاعی