گذار از اقتصاد منبع بنیان به دانش بنیان

بشر، از زمان پیدایشش روی کره خاکی، به دنبال استفاده از مواهب خدادادی، به عنوان «منابع طبیعی» بوده است. در ابتدای حیات بشر، این بهره مندی، در حد استفاده از سایر جانوران، برای تامین نیازهای اولیه خود و خانواده اش، از طریق شکار و جمع آوری غذا بوده است. تا اینکه در حدود ۱۲ هزار سال پیش، کم کم، به مهارت‎های خلاقانه تری ازجمله کشاورزی و تولید ابزارهای پیشرفته تری دست یافت. با ورود بشر به عصر کشاورزی، که از آن به عنوان «انقلاب کشاورزی» یاد می شود، بشر روزبه روز بیشتر از منابع طبیعی اطرافش، به ویژه زمین و آب استفاده نمود. کاشت، داشت و برداشت محصولات کشاورزی با استفاده از آب و اراضی مستعد و مناسب و به موازات آن تخریب جنگل ها و مراتع، برای دستیابی بیشتر به پناهگاه، سوخت و نیز منابع آبی و زمین، موجب یک جانشینی بشر، زادوولد بیشتر، افزایش نیازهای بشر برای سکونت، تامین غذا و امنیت، زندگی اجتماعی و هم افزایی های فراوان در فعالیت های مشترک و ایجاد فرهنگ، دین، علم، تجربه و درنهایت، فناوری های مختلف شد، بنابراین، وی روزبه روز بر توان خود برای بهره برداری هرچه بیشتر از طبیعت و محیط اطراف خود، برای رفاه و آسایش بیشتر و اقتصادی پررونق تر افزود. در این دوره، که نظام اقتصادی حاکم بر آن را «فئودالیسم» نام نهاده اند، از آب و اراضی کشاورزی به عنوان دو منبع یا سرمایه بسیار ارزشمند، به طور حداکثری بهره برداری شد، به طوری که بدون این دو منبع، به عنوان منابع طبیعی تجدیدشونده، امکان هیچگونه رشد و توسعه ای در اقتصاد بشر وجود نداشت.