بررسی نقش آموزش و پرورش در ارتقای فرهنگ و مبانی اجتماعی در بین دانش آموزان

آموزش و پرورش به معنی اعم ، مترادف با جامعه پذیری است ،یعنی ، فراگردی که افراد از طریق آن به یادگیری نقشها ، قواعد ، روابط و بطور کلی ، فرهنگ جامعه خود می پردازند. به معنی اخص ، فراگردی است که افراد به واسطه آن در وضعیتهای اجتماعی سازمانیافته ، در معرض آموزش منظم دانشها ، مهارتها ، رفتارها و گرایشهای معین قرار می گیرند. در هر جامعه ، این وضعیتها در قالب نظام آموزش و پرورش و سازمانهای رسمی آن تشکیل می یابند.. در جامعه ساده ابتدایی ، آموزش و پرورش هدف و منظور آگاهانه ای نداشت . هر فرد پس از تولید ، به تدریج ، طی مراحل مختلف زندگی ، متناسب با سن و موقعیت اجتماعی خویش سازگاریهای لازم با محیط اجتماعی را فرا گرفته ، از طریق یادگیری موازین اجتماعی و الگوهای رفتاری ، طی ترتیباتی به زندگی بزرگسالی راه می یافت ، همان طور این وظیفه از راه شرکت کودکان و نوجوانان در فعالیت های زندگی ، و از طریق مشاهده ، تقلید و یادگیری ضمن کارورزی صورت می گرفت . در این شرایط ، همه بزرگسالان در نقش معلم عمل می کردند و زمان و مکان خاصی برای یادگیری رسمی وجود نداشت . مثلا در امر گردآوری خوراک ،یافتن جانوران زخمی یا جمع آوری میوهها و ریشه های خوردنی گیاهان ، نوجوان ، با پدر همراهی کرده راه و رسم کار رایاد می گرفت . از اینرو ، کسب آمادگی برای انجام دادن فعالیتهای روزمره زندگی ، هدف آموزشی یا پرورشی آگاهانه ای نداشت . پیچیدگی روزافزون زندگی اجتماعی ، موجب تنوع و کثرت تقسیم کار اجتماعی گردید. در این شرایط ، هر مرحله از گردش کار در جامعه ، کسب مهارتهایی کم و بیش متناسب با نوع و کیفیت کار را الزامی می ساخت ، زیرا که اعضای جامعه قادر نبودند بدون آموختن مهارتهای لازم ، کارها و وظایف خود را انجام دهند. نیروهای تغییر ، انتقال فرهنگ از نسلی به نسل دیگر را دشوارتر می ساخت ، انباشت تدریجی دانشها ، مهارتها و فنون کار و زندگی اجتماعی ، اندیشه حفظ و انتقال این دستاوردها را پدید آورد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، نقش ها ، الگوها