تحلیل مولفه های هندسه ایرانی در ارتباط با ارتقای حس مکان در روستای ابیانه

امروزه بسیاری از فضاها توانایی ایجاد و تثبیت خاطره در ذهن افراد را از دست داده اند و بافت های تاریخی کهحامل هویتی نهفته هستند نیز ارتباط خود را با حس مکان و تعاملات انسانی از دست داده اند. در گذشته، اینبافت های سنتی به عنوان بستری برای خاطرات شخصی، احساسات و ارزش های فرهنگی عمل می کردند و هویتآن ها با هویت فردی و جمعی افراد پیوندی عمیق داشت. از سوی دیگر، هندسه را می توان به عنوان هویت، ذات وزبان بصری معماری تلقی کرد. هندسه در معماری ایران با سابقه ای طولانی، در بناهای سنتی به عنوان جلوه ای اززیبایی و نظم تجلی یافته است که بیانگر هماهنگی میان عناصر طبیعی، مصنوعی و انسانی در دوره های مختلفتاریخی است.پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل موثر بر تقویت حس مکان، به بررسی نقش هندسه ایرانیدر طراحی معماری و شهری پرداخته است. در این راستا، ابتدا مفاهیم مکان، حس مکان و هندسه ایرانی ازدیدگاه نظریه پردازان مختلف مورد بررسی قرار گرفته و یک الگوی مفهومی ارائه شده است. سپس، نقش هندسهآشکار و پنهان در ارتقاء حس مکان تحلیل می شود.در نهایت، با استفاده از این تحلیل ها، راهنماهایی برایهدایت طراحی معماری و شهری با تمرکز بر بافت سنتی روستای ابیانه تدوین می شود تا حس مکان در اینبستر تقویت گردد.

کلیدواژه ها:

هندسه ایرانی ، حس مکان ، بافت سنتی ، ابیانه